Poem: Stamatina Vathi
5-12-2016
Με μια φλογέρα, με τον αγέρα,
να βγάζει ήχους, να τα κάνει στίχους,
μαύρα της νυχτιάς μάτια,
να σε κάνουν χίλια κομμάτια,
μακρομαλλουσα κοπελιά,
που είχε στο μάγουλο ελιά,
πρόσμενε έναν Θεό,
έναν του ήλιου αρχηγό.
Ο ήχος διαχεόταν από άκρη σε άκρη,
γυμνή ολούθε στης φύσης το κρεβάτι.
Καμπύλες, κάμποι, βουνά, λαγκάδια,
μάτια να λάμπουν σαν πετράδια.
Βελούδο η αγκαλιά της,
σαΐτα η ματιά της.
Νερό πηγής από φεγγάρι,
φωτιά της γης, μαργαριτάρι.
Μόλις ο κύρης και Θεός της,
εμφανίστηκε εμπρός της,
βεγγαλικά και κροτίδες,
του έρωτα της ανατριχίλες.
Ο ήλιος έσκυψε πάνω στις κοιλάδες,
χάιδεψε όλες τις πεδιάδες,
ήπιε νερό από την πηγή της,
έδωσε φωτιά στο ξελογιαστικό φιλί της.
Πεδιάδες, ήλιος σε ένα χορό ρυθμικό,
μια να ανεβαίνει αυτός ψηλά,
μια να φτάνει στης πηγής της το νερό,
μαλλιά χυτά πάνω στην φύση,
πλεγμένα με του ήλιου της την δύση.
Σε έναν ολοκληρωτικό οργασμό,
η φύση στο κόκκινο από του ήλιου το αγαθό.
Οι ηλιαχτίδες του σε όλο της το σώμα,
σε κάθε σκέψη μέσα στον αιώνα.
Καθώς το βράδυ σιγά σιγά ερχόταν,
αυτός δεν ήθελε να εγκαταλείψει της αγάπης τους το στρώμα.
Έφερε τα αστέρια και το φεγγάρι,
τα απήθωσε πάνω στο δικό της το προσκεφάλι.
Πήρε πέπλο από τις ακτίνες της σελήνης,
για να σκεπάσει το γυμνό και θελκτικό κορμί της.
Έπρεπε να φύγει για λίγο από κοντά της,
αλλά όλη η σκέψη του ήτανε δικιά της.
Φθινοπωρινό μονοπάτι,
γλυκιά αγκαλιά,
δυό της αγάπης γυμνά κορμιά!!
Χειμώνας σε λίγο, άνοιξη, καλοκαιριά,
δυο ψυχές να αποζητά η μία την άλλη,
μέσα στου χρόνου την καταχνιά!!
Φιλί, ψυχή, φύλλα του φθινοπώρου,
δάκρυ του πόθου, αγάπη πραγματική.
Ζωή.
Φωτογραφία: κωστας κωνσταντινιδης
