Poem: Stamatina Vathi
31-12-2016
Αντίστροφα και αληθινά.
Η γη και ουρανός, με διαφορετική ματιά.
Αυτή στο ζενίθ να τον αγναντεύει
και αυτός στο ναδίρ να την περιμένει.
Τα πουλιά μάρτυρες ζωής,
λες και γύρισε η σφαίρα,σε παιχνίδι καταστροφής.
Αυτή να τον κοιτά,
με παράπονο να τον προσμονά.
Πάρε δέντρα, πάρε αναπνοή,
δώσε μου το δικό σου ουράνιο φιλί.
Θέλω βροχή να ανανεωθώ,
θέλω τον ήλιο σου να αναγεννηθώ.
Θέλω τα χάδια σου, από τα φύλλα μου μέσα.
Θέλω τον άνεμο,
να μου χαρίζει σπόρους,
να μου θεριεύει της ζωής τους όρους.
Τα σύννεφα να με προσέχουν,
οι ηλιαχτίδες να με χαϊδεύουν.
Δώσε φιλί, δώσε ψυχή,
γίνε όπως ήσουν από την αρχή.
Ένα αθώο παιδί.
Πίνακας: Σέργιος κοκκορης
Πολύ ωραίο!