Poem: Stamatina Vathi
3-12-2016
Άκου, άκου την βροχή!
Χορεύει πάνω στα κεραμίδια,
μπαλαρίνα αληθινή.
Φώναξε, φώναξε δυνατά!
Κάπου πάλλεται από αγάπη,
μια ευαίσθητη καρδιά.
Κοίτα, κοίτα το φύλλο πώς γυρίζει!
Με τον άνεμο γλυκά,
τα σιγοψιθυρίζει.
Μύρισε, μύρισε ζωή,
δυο μάτια του έρωτα,
σε σκέφτονται πολύ.
Πες του, πες του να προσέχει!!
Μην πάρει αποφάσεις,
που η ψυχή του δεν αντέχει.
Δύο χείλη καυτά, μια τρυφερή ματιά,
ψυχή, καρδιά σε αυτού την αγκαλιά προστρέχει.
Φωτιά, αγέρας, τα δικά της τα φιλιά.
Καρδιά μου πρόσεχε, μην την πληγώσεις.
Κάθε ψυχή έχει την περηφάνια της,
έχει μυαλό, σε παρατηρεί,
κοιτάει τα όρια σου, την αλήθεια σου,
εάν κάθε λόγο τον εννοείς.
Σταγόνα, αίμα του έρωτα, θα χυθεί.
Ψέμα, ψέμα που σκάβει την στιγμή.
Γίνεται αμφιβολία, γίνεται πληγή.
Διπλή ζωή, μεγάλη μαχαιριά,
θα το μετανιώσεις,
αλλά θα είναι αργά.
Μπορεί με το ίδιο σκοπό να σου φερθεί,
αλλά σε σέβεται και σε αγαπά πολύ.
ΨΥΧΗ.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
