Poem: Stamatina Vathi,
31-10-2016
Κόκκινη φλόγα, καυτή ζωή,
πάθος στα μάτια, φλογερό το φιλί.
Γυναίκα σειρήνα, κρυφά μυστικά,
ευαίσθητη συνάμα, δυνατή πυρκαγιά.
Άβυσσος στο βλέμμα, μυστικοπάθεια στην ζωή,
πολλές εικόνες, μεγάλη της ψυχής πυγμή.
Παράξενες συναντήσεις, ακραίες συμπεριφορές,
ή που θα την μισήσεις ή που θα γίνει της ζωής σου οι αναπνοές.
Καθάριο βλέμμα αλλά που κρύβει πολλά,
που έχει ματώσει αλλά έχει αγαπηθεί τρελά.
Μαχαίρι στην σκέψη, αληθινή στην καρδιά,
χωρίς να σε κοροϊδέψει, φεγγάρι στην νυχτιά.
Πλανήτες σαν στέμμα στο κεφάλι, αστέρια στα μαλλιά ,
αναπάντεχες συναντήσεις, μοιραίες με την πρώτη ματιά.
Να βλέπει το μέλλον μερικές φορές πολύ καθαρά,
να σου λέει να προσέχεις, λάβα θα χυθεί καταστροφικά.
Αθώο το γέλιο, Περιστέρι η ψυχή,
να έχει φτάσει στην άβυσσο, να έχει σκληρά πληγωθεί.
Αλλά ακόμα και το σκοτάδι να την έχει πάρει αγκαλιά,
να την προστατεύει, να την έχει κάνει δική του καρδιά.
Ένα φως, αχτίδα του ήλιου, στο γέλιο και στην συμπεριφορά.
Σκοτάδι και φως μαζεμένο μέσα στην δική της θωριά.
Μια νέα Πηνελόπη, χωρίς Βασίλειο αληθινό, με έναν μάντη στο βλέμμα, με μια Δάφνη στον καρπό.
Ένα νυκτόβιο πουλί της νύχτας να την συμβουλεύει σοφά,
να θέλει με ελευθερία η ψυχή της να τραβά.
Κόκκινη φλόγα, νερό στην ματιά.
Αγέρας στην κώμη, μακριά ξέπλεκα μαλλιά.
