Poem: Stamatina Vathi
9-11-2016
Αγέρας να φυσά δυνατά, φιλιά,
να ξεσηκώνει την θάλασσα,
παιχνίδια εξουσιαστικά.
Ένα κορμί να τυραννιέται,
κύματα να το χτυπούν,
να πονά και να παραπονιέται.
Καρδιά.
Σταγόνα δάκρυ αλμυρό,
έγινε ένα με της θάλασσας το αμίλητο νερό
και μια καρδιά να αιμορραγεί,
να ζητά του έρωτά της το φιλί.
Αλλά ο αγέρας να γίνεται πιο δυνατός,
να χτυπάει την θάλασσα με όλο του το βιός.
Ζωή.
Και ο αγέρας να αγριεύει,
να ξεσηκώνει τον νου, να θεριεύει.
Να φέρνει από τα βάθη της θάλασσας την λογική,
να ρίχνει άγκυρα στης ψυχής την καταστροφή.
Να βάζει σκέψεις, ριπές δυνατές,
να σκίζει τα πανιά της καρδιάς, εξουθενωτικές.
Ψυχή.
Και η σταγόνα από το δάκρυ να δυσανασχετεί.
Να φωνάζει ότι μια αγάπη θα χαθεί,
σε έναν λαβύρινθο του νου,
σε ένα μαύρο βυθό,
από το βάρος της άγκυρας, το σκοτεινό.
Έχει αρχίσει και θεριεύει η λογική.
Φωνή.
Το δάκρυ βγάζει μια κραυγή.
Είναι τόσο δυνατή που φτάνει σε άλλον γαλαξία,
άλλη γη.
Πρόσεχε, πρόσεχε λέει του αγέρα
και εσύ θάλασσα κάνε πέρα.
Είναι από την μοίρα το δοσμένο,
η λογική εδώ δεν έχει λόγο, είναι δεδομένο.
Πυγμή.
Η άγκυρα θα σκουριάσει από την απόφαση της
και η θάλασσα θα χάσει την δύναμή της.
Και εσύ αγέρα θα γίνεις γλυκό αεράκι,
το καράβι της αγάπης θα πάει μεγάλο ταξιδάκι.
Η απόσταση θα γίνει σαν κλωστή,
ήλιος και φεγγάρι πρέπει να μείνουνε μαζί.
Ζωή, ψυχή, φωνή, πυγμή, σε μια καρδιά που αιμορραγεί.
Είναι γραμμένο στο βυθό,
είναι γραμμένο στον ουρανό.
Στα σύννεφα, στα άστρα επάνω,
με την μοίρα δεν μπορώ να τα βάλω.
Η καρδιά θα βρει το άλλο το μισό της,
παρ’ όλες τις διαφορές, θα πατήσει κάθε εχθρό της.
Φως.
Φωτογραφία: Μάνος Γαμπιεράκης
