Poem: Stamatina Vathi
11-1-2017
Πόθος πλεονεκτικός, ασύδοτος, μοχθηρός.
Σάρκα χωρίς ψυχή, χωρίς έρωτα, χωρίς ζωή.
Κατανάλωση των αισθήσεων,
βορά της χωρίς αγάπης επαφής.
Καρδιά χαμένη στο σκοτάδι της πληγής.
Αδηφάγα στόματα, αυτά του πόθου του κορμιού.
Σώματα προσφορά ενός χωρίς τρυφερότητα Θεού.
Πόνος στο τέλος, παράλογη ζωή.
Ένα κενό στης ψυχής την καταναλωτική μορφή.
Και η Αγάπη; Που είναι αυτή;
Ψέματα κοφτερά, μαχαιριά,
να στριφογυρίζουν πιο πολύ μέσα στην ψυχή,
δυνατά.
Και αυτή να αιμορραγεί, ξεψυχεί,
όρνια έτοιμα να την φάνε στην στιγμή.
Η αγάπη να αιμορραγεί,
χτυπημένη,
μαζεμένη σε ένα κουβάρι,
προσφορά σε έναν αχόρταγο θεό, κραυγή.
Που είσαι φως; Που είσαι αγνότητα, ηλιαχτίδα το πρωί;
Πίνακας: Σέργιος κοκκορης
