Poem: Stamatina Vathi
13-1-2017
Πόλη δίπλα στης λίμνης το νερό,
σαν να αιωρείται μέσα σε έναν συννεφένιο ουρανό.
Βράχια από πάνω της στο γαλάζιο και στο μπλε,
νερά να την χαιδεύουν να της κάνουν αγκαλιές, γκριζογάλανες ορθοπεταλιές.
Σπίτια με χρώματα στην βάση της ψυχής,
να λένε ανθρώπινες ιστορίες στην σκιά της βουνίσιας κορυφής.
Πορτοκαλί, μπλε σε κάτι από της γης το θεϊκό και από το Σύμπαν το απατηλά μακρινό.
Ο ήλιος κάπου εκεί να κάθεται φαινομενικά κοιμισμένος,
να δίνει λίγο από το χρυσαφί του τρομερά ερωτευμένος,
να της σιγοτραγουδά,
να της δίνει φως και του πάθους γλυκά φιλιά.
Και η πόλη να θέλει πάνω στο βουνό να αναρριχηθεί,
να φτάσει μέχρι την κορυφή του, να αποθεωθεί.
Τοπίο χαμένο να χορεύει σε έναν κόσμο φανταστικό,
να είναι κάτι γήινο μέσα στο αέρινο, το ρευστό.
Κάτι από παραμύθι απατηλό,
χαμένο μέσα στης ιστορίας το σκοπό.
Πίνακας: Σέργιος κοκκορης
