Poem: Stamatina Vathi
22-1-2017
Δάκρυα θύελλες να παρασύρουν μια πληγωμένη καρδιά.
Να την πετούν στις πέτρες, στα βράχια,
ένα κλωτσοσκούφι να είναι,
να χτυπάει στης καρδιάς του τα κάστρα.
Και ο αγέρας να προστρέχει,
να της δώσει δυό χάδια,μια αγκαλιά,
ηλιοστάλαχτη ζωγραφιά.
Αλλά οι θύελλες να επιμένουν δυναμικά,
αυτή να κλαίει με αναφιλητά,
να την παρασέρνουν σε σκοτεινούς λογισμούς,
να την γκρεμίζουν σε μαύρους του απείρου συνειρμούς.
Να γίνονται σύννεφα ζοφερά,
αλυσίδες στου βυθού την σκοτεινιά.
Διαμάντι μαύρο, ατσάλινο η λογική,
την τρυπάει με δύναμη,
μια αναπνοή χάνεται στην στιγμή.
Μα μια σταγόνα είναι διαφορετική,
πορφυρό ρουμπίνι, λαμπερό,
πέφτει στο χώμα,
γίνεται λουλούδι, γίνεται ανθός,
κόκκινα χείλη, του Ήλιου καρπός.
Έχει τις καμπύλες του κορμιού της,
τον πόθο από το στόμα της,
την ένταση του φιλιού της.
Όπως φυσάει ο αγέρας,
την μυρωδιά της πάει πέρα έως πέρα.
Τυλίγει μια φιγούρα,
γίνεται αυγή με μια φοβέρα.
Την σκέφτεται και την ποθεί.
Δώσε μου ρουμπίνι της αυγής,
θέλει να της πει.
Πορφυρό μου μυστικό,
σε αγαπώ.
Πίνακας: Nora Vasilarakou
