Poem: Stamatina Vathi
17-1-2017
Γλώσσα πύρινη τα κόκκινα της τα μαλλιά,
να κρέμονται στην άβυσσο,
να γεύονται τον θάνατο,
να κάνουν δυναμίτες την κάθε ξένη ματιά.
Σύννεφα γκρίζα και αέτινα δυνατά,
να την χαιδεύουν, να την παίρνουν αγκαλιά,
προσμονή για ένα χάδι της,
μια αποπλάνηση από την θεά Φωτιά.
Κόκκινο πέπλο,
φλόγα αισθησιακή,
να κρύβει πονηρά το γυμνό κορμί,
ανατριχίλα,
ηδονή.
Ρουμπίνι του έρωτα,
σάρκα ροδαλή,
να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα,
να προκαλεί υπερφόρτωση, σκηνή εκρηκτική.
Ζητιάνοι όλοι τους για ένα χάδι, ένα της φιλί.
Πάθος, πόθος να τινάζει το κορμί ,
φίδι καυτερό ετοιμάζεται να σκίσει με ζήλο, με πυγμή,
το κάθε αέρινο υπαρκτό.
Μυρίζει ιδρώτας, θέλω, λάβα εξουσιαστική,
ανατριχιάζει το Είναι του ο Ουρανός, την αποζητεί.
Θειάφι αέρινο, κάρβουνα στην ματιά,
κεραυνός το ερυθρό της πέπλο,
ηφαίστειο, πυρκαγιά.
Η Θέα Φωτιά.
Η ιέρεια του θέλω, του ανακτώ,
η κόκκινη άπειρη σπίθα,
η σάρκα στον ουρανό.
Σε Θέλω, σε ποθώ και ας καώ.
Θάλασσα μανιασμένη,
θεριά δυνατά ερωτικά,
ένστικτα πρωτόγονα,
στοιχεία δυναμικά.
Καρδιά.
Τα αντίθετα μια αγκαλιά,
ένα φεγγάρι να αδυνατεί να γίνει πιο δυνατό από αυτό.
Σε αγαπώ.
Πίνακας: Γιωτα Χατζηγεωργιαδου