Poem: Stamatina Vathi
21-1-2017
Ανοίξτε μου, ανοίξτε μου φτερά γερά,
με τον αγέρα πάω αντίθετα και ας λυσσομανά.
Παίρνω αγκαλιά τα σύννεφα,
χάνομαι μέσα από αυτά,
βουτώ μέσα στην θάλασσα,
με τα κύματα λέω μυστικά.
Φωνές, αντάρες, καρδιές,
ψυχές της ζωής,
κάτασπρες ριπές, μορφές,
με τον καιρό κουρσάρικες επιδρομές.
Της θύελλας και της βροντής φρουροί,
θιασώτες των ανθρώπινων πράξεων, αληθινοί.
Των καραβιών σύντροφοι καλοί,
του ήχου του θαλασσινού τραγουδοποιοί.
Το γαλάζιο οι φτερούγες μου να το σκίζουν
και με το μπλε να αρμενίζουν.
Φυσά, φυσά αγέρα αντέχω,εγώ αντίθετα πετώ,
έναν σκοπό κάθε μέρα τραγουδώ,
σε συμμορίες με τους αδελφούς μου μπλέκω.
Εχω θεό τον ουρανό και βασιλιά τον ήλιο τον φωτεινό.
Οι κεραυνοί δεν με πτοούν και οι αστραπές δεν με τηρούν.
Είμαι ο ίδιος σύννεφο και βροχή,
ηλιαχτίδα, αφρός της θάλασσας,
ελεύθερη πνοή.
Ένας αλήτης με δικό του σκοπό,
που αγναντεύω από άκρη σε άκρη κάθε της γης εκατοστό.
Το ένα πόδι μου κρατώ ψηλά,
από ένα αγκάθι που μπήκε και πιο βαθιά.
Πήρα όμως μάθημα γερό,
τον ήλιο και το φεγγάρι δεν κάνει μοναχός μου να κρατώ,
πρέπει να το μοιραστώ.
Χωρίς ψεύτικους ηρωισμούς και ακριβοθώρητους ενδοιασμούς.
Φωτογραφία: Vaso Mpania-limperopoulou
