Poem: Stamatina Vathi
29-9-2016
Μέσα στα μοσχομυριστά στενά,
δύο μάτια παράπονα, ειλικρινά.
Χέρια σαν φλόγες του καημού,
γεύση από κάτι ενός αλλοτινού καιρού.
Ένας αγέρας στα μαλλιά,
ένας κεραυνός κρυμμένος στην δική του την ματιά.
Σηκώνει πάνω σαν φτερά,
τα δυο του χέρια τα αντρικά.
Ένα χορό θέλει η ψυχή του να χορέψει,
να εκφράσει τον πόνο του με τον Θεό,
να τον γιατρέψει.
Ένα ζεϊμπέκικο, χορό της φλόγας,
γιατί η καρδιά του καίγεται μες της αβύσσου τα περιβόλια.
Φρούτα η γεύση στο φιλί της,
ανάσα όλων των λουλουδιών του κόσμου η αναπνοή της.
Να μπορούσε με τα χέρια τον ουρανό να σκίσει.
Να διώξει με μια κραυγή από τα σωθικά του τα παράπονα και την θλίψη.
Να γίνει αετός να πετάει,
να πάει να την βρεί, στην αγκαλιά του να την ξαναπάρει.
Βήμα στο βήμα, μνήμη στην μνήμη,
χείλη καυτά στο καλντερίμι.
Χρώμα αντρίκιο και ερωτευμένο,
για μια νεράιδα ανδρειωμένο.
Την φέρνει συνέχεια στην θυμησή του,
την αναζητά απεγνωσμένα το κορμί του.
Να βυθιστεί μέσα στην ματιά της,
να γευτεί και πάλι τα φιλιά της.
Φωτογραφία: Vaso Mpania-limperopoulou
