Poem: Stamatina Vathi
26-8-2016
Τόσο χρυσαφί το χρώμα που ξεχύνεται.
Ποτάμι που παρασύρει όλα τα πλάσματα του κόσμου.
Παίρνει αποχρώσεις, στροβιλίζεται, φωτίζει κάθε γωνιά εμπρός του.
Παίζει παιχνίδι με το σκοτάδι, το διώχνει γρήγορα για να βασιλέψει πάλι.
Θέλει να υπερισχύσει, να γίνει ο εξουσιαστής.
Να μάθει κάθε τι κρυμμένο.
Να φτάσει μέχρι τα μύχια όσα της ψυχής,
στο πιο άγριο θεριό, αυτής του ανθρώπου.
Να το παιδέψει, να του δώσει θάρρος,
να το συγκλονίσει, το μαύρο της καρδιάς του να φωτίσει.
Να δώσει δύναμη, να δώσει ελπίδα,
να ξεκινήσει μια νέα ζωή, μια νέα φροντίδα.
Παίζει με την θάλασσα, της χαμογελά,
ρίχνει πινελιές ζωγραφιστές, πάνω στα κύματα κάνει σκανδαλιές.
Τσαλαβουτά, κάνει χορό, με τα θαλασσοπούλια παίζει στο νερό.
Αγκαλιάζει τα θεώρατα βουνά.
Ξυπνάει όλου του κόσμου τα ζωντανά.
Χορεύει με τα λουλούδια όλης της φύσης,
τους χαρίζει δύναμη, τους δίνει μέρος από το βιός του, είναι ο εραστής ο δικός τους.
Λέει τραγούδια για νέες ελπίδες,
μαζί με όλες τις πονεμένες καρδιές από λεπίδες.
Δίνει ανάσα στον αέρα.
Τον κάνει πιο γλυκό, πιο του ανθρώπου φιλικό.
Του παίζει τραγούδια με την μαγεμένη του φλογέρα.
Βαρκούλες στα πελάγη να ανεμίζουν,
πουλιά στον αέρα να τον διασχίζουν.
Τόσο χρυσάφι και ρέει από άκρη σε άκρη,
πιο πολύτιμο από όλης της γης το κομμάτι.
Ένας Θεός με το άρμα του να ξεχύνεται σε όλο το βιός του, να δει μέχρι που φτάνει της φωτιάς το συνορό του.
Αυτό το ποτάμι γίνεται και πιο ισχυρό.
Θεριεύει ώρα με την ώρα.
Γίνεται καταβροχθιστικό.
Απλώνεται με δύναμη μεγάλη,
φωτίζει κάθε ταπεινή ψυχή, κάθε του πόνου ακίδα αιματηρή.
Την κανακεύει και ολόγλυκα την χαϊδέυει.
Γίγαντας ολόκληρος σε αυτή την μικρή γη.
Φωτογραφία :Μάνος Γαμπιεράκης
