Poem: Stamatina Vathi
7-9-2016
Σύννεφα σκληρά, γκρίζα και φοβιστικά.
Να μαχαιρώνουν την ψυχή, να δίνουν τρόμο και πόνο με πυγμή.
Να γεμίζουν από άκρη σε άκρη τον ουρανό,
να δηλώνουν πως τώρα είναι εδώ.
Εγώ μία μονάδα, μια φιγούρα σθεναρή.
Με τα θεριά δεν τα φοβάμαι, τα βγάζω πέρα στην στιγμή.
Βγάζω κραυγή δυνατή, κάνω στα σύννεφα υπαρκτή την δική μου την ψυχή.
Τα πλάσματα στο ακουσμά της φεύγουν.
Θα είναι πόλεμος κατά των αδικημένων.
Πέφτει βροντή και αστραπή.
Και με φωτίζει πιο πολύ.
Ανοίγω τα χέρια σαν να πετώ.
Βγάζω φωνή πιο δυνατή, φωνάζω σαν τον αετό.
Ένα κράμα κραυγής και αστραπής, αρχίζει να βρέχει, να ρίχνει νερό πολύ.
Νερό ασταμάτητο σαν την δύναμη της ψυχής μου.
Να γεμίζει ολούθε όλη την γη, όχι μόνο το κορμί μου.
Εγώ εκεί ατάραχος να κοιτώ το σύννεφο προσηλωμένος.
Να έχω γίνει ένα με τα θεριά της φύσης, πολεμιστής ανδρειωμένος.
Και τότε αισθάνομαι την αλήθεια όλη.
Το σύννεφο εμένα φοβόταν και για εμένα συλλογιζόταν.
Ένας αετός της γης με μια ψυχή της αστραπής και μια βροντή πέρα έως πέρα της καρδιάς της ζωής.
Ελεύθερος σαν αετός, δυνατός σαν λιοντάρι,
σαν της ζούγκλας ένας θεός, ένα παλικάρι.
Χώμα και νερό με δύναμη καμωμένο.
Ένα σπαθί, ένα κορμί, ένα σώμα ανδρειωμένο.
Μια σταγόνα, ένας ποταμός, ένας ολάκερος ωκεανός.
Φωτογραφία: Stavros Troul
