Poem:Stamatina Vathi
12-8-2016
Παρατηρώ τα νερά πώς τρέχουν γοργά,
με την φορά του ποταμού, του αχαλίνωτου λογισμού.
Σε συλλογισμούς της καρδιάς, της χωρίς σύνορα μοναξιάς,
σε δρόμους της φυγής, της αδιευκρίνιστης λογικής,
μια ψυχή να σκέφτεται διαφορετικά, με του ποταμού την ροή.
Να παρασέρνει σκέψεις, να αναταράζει υποθέσεις,
να σκέφτεται στην σιωπή για πολλά λόγια που έχουν ειπωθεί.
Να αποζητά την αλήθεια σε όλα τα φαινομενικά παραμύθια,
να ζητά το αληθινό, αυτό που βγαίνει από της καρδιάς το μυστικό.
Ουσίες και πράξεις, λόγια και αποφάσεις που πληγώνουν.
Που απερίγραπτα την ψυχή βαλαντώνουν.
Που την κλείνουν σε μια φυλακή, χωρίς κάγκελα αλλά αληθινή.
Που την βουτούν στα νερά της καχυποψίας, της γκρίνιας, της μεμψοιρίας.
Της απόλυτης αποξένωσης και κακεντρεχείας.
Αλλά η αλήθεια είναι καταγαιστική, σαν το νερο είναι αυτή.
Καθαρίζει αληθινές και υπερβατικές πληγές, τις εξαγνίζει και τις λειαίνει.
Τις εξαφανίζει και μόνο σαν ανάμνηση αυτό απομένει.
Είναι ο θησαυρός μιας καθάριας πνοής, η φρεσκάδα μιας νέας αρχής.
Σαν τον ποταμό που κυλά και διώχνει μακριά την μοναξιά και όλα τα δύσκολα και ρυπαρά.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
