Poem: Stamatina Vathi
22-7-2016
Σαν επιβάτης μιας ζωής, μιας όμορφης γλυκιάς Αυγής,
σηκώνω το βλέμμα να δω ψηλά, να δω στο γαλάζιο, να γίνω ένα με την συννεφιά.
Να μυρίσω το πράσινο από την φύση, να θαυμάσω το γαλάζιο από την λίμνη, να καθρεφτιστώ μες στα νερά της, παρέα με τα σύννεφα που είναι και αυτά στην επιφάνειά της.
Ένας κορμός δέντρου πιο πέρα, να ζητά να γίνει και αυτός ένα με μια φοβερα,
να ζητά να αποκτήσει πάλι ζωή, να γίνει μια οντότητα με μια φωνή.
Ένας αγώνας για να αποκτήσουμε όλοι, γεύση ψυχής , αίσθηση ανατροπής, σημάδια μιας νέας απαρχής.
Χάνομαι στης λίμνης την ομορφιά, αποζητώ την δική σου αγκαλιά.
Αποζητώ τα λόγια σου, την ματιά σου, την αρρενωπή την ομορφιά σου.
Αποζητώ το γέλιο σου σαν τον νερό της λίμνης, αποζητώ την μυρωδιά σου σαν το πράσινο το θεϊκό της φύσης.
Αισθάνομαι σαν το κλαδί εκεί που κείτεται μόνο πιο κατω, που χωρίς εσένα είναι χωρίς συνέχεια, χωρίς κανένα νόμο, μονάχο.
Να γίνω ένα με την συννεφιά στην ματιά σου, να καθρεφτιστώ και εγώ στις λίμνες του βλέμματός σου,
να μετουσιωθώ μαζί σου.
Να χαθώ σαν νεράιδα στα βάθη της ψυχής σου,
μέσα από τα μάτια σου φως μου γιατί είσαι η ζωή μου.
Φωτογραφία: Stuart Sanderson
