Ποίημα: Stamatina Vathi
10-8-2016
Ένα με την θάλασσα, το βλέμμα μου χαμένο.
Φαντάζομαι τα μάτια σου, σκέφτομαι το βλέμμα σου.
Χάνομαι στο βάθος τους, γεύομαι την αλήθεια ή το ψέμα τους.
Αγγίζω της ψυχής σου τους παλμούς, σαν της θάλασσας τα κύματα, γλυκούς και περιοδικούς.
Σαν βάρκα αισθάνομαι πάνω τους, χαμένη στους δικούς σου συνειρμούς.
Βλέπω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, πισω
από τις περίεργες του μυαλού σου αντιθέσεις και υποθέσεις.
Δεν είμαι όμως μια μαριονέτα.
Είμαι ένας άνθρωπος, με σώμα, με ψυχή, με μια καρδιά που εσένα αποζητεί.
Δεν κάνω για πειραματισμούς γιατί το αισθάνομαι και με πληγώνει περισσότερο, με ρίχνει σε γκρεμούς.
Αισθάνομαι απομονωμένη, σαν έναν άλλον κόσμο φυλακισμένη.
Αποζητω τα μάτια σου, τα χείλη σου, την μορφή σου.
Αλλά αντί για αυτό παίρνω την ανασφάλεια, την αμφιβολία, αισθάνομαι την προδοσία.
Σε ένα τεντωμένο σχοινί και εγώ ο ακροβάτης, κρατώντας εσύ τις δύο άκρες του με της αναλήθειας και καχυποψιας τα λόγια, σαν υπνοβάτης.
Σε όλα τα χρώματα η καρδιά μου.
Να κόβεται, να σπαρταρά, με της θάλασσας το αλμυρό νερό να πονά.
Μην την παίζεις, μην την ξεγελάς, είναι ευαίσθητη και καταλαβαίνει που το πας.
Αν θέλεις ελευθερωσέ την, άστην να σου φύγει.
Αν δεν την αγαπάς βαλτην στα χρώματα του ουρανού για να την θυμάσαι όπου πας.
Μπορεί να ήταν μια αγάπη αληθινή αλλά εσύ την άφησες για να σου χαθεί.
