Ποίημα:Stamatina Vathi
4-7-2016
Πέφτει το νερό με δύναμη πάνω μου.
Καταρράκτες δύναμης με παιδεύουν.
Σταγόνες ολόκληρες να γίνουν πολλές,
να βγάλουν τον πόνο από την ψυχή μου.
Σπαράζει το είναι μου, Ανθίσταμαι.
Μαχαίρι επώδυνο, κόβει την ανάσα μου.
Χτυπάει, ανάγκης νερό, το πρόσωπό μου.
Παρασύρει τα δάκρυα μου.
Θέλω να τα σβήσω, να τα αποθήσω, να αναγεννηθώ.
Αισθάνομαι να με στηλιτεύει, φανερώνοντας μου τα ενδομυχα όσα.
Με διαπερνά, με εκθέτει αλλά και με εξαγνίζει.
Οι ώμοι μου, το σώμα μου ολόκληρο κλονίζεται.
Παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αναδομεί.
Φεύγει ο πόνος μου, παρασύρεται, απορροφάται.
Θα πάει μακριά σε ταξίδια αλαργινά.
Θα περάσει βράχους, πέτρες, πεδιάδες ολόκληρες.
Θα ποτίσει δέντρων ρίζες, θα ξεδιψάσει ανθρώπους και πτηνά.
Θα γίνει ένα με τα ποτάμια, σε χωράφια και σε μποστάνια.
Θα φτάσει σε λίμνες και πηγάδια.
Θα χυθεί στην θάλασσα με τόλμη και ζωντάνια.
Και εκεί θα γίνει ένα με το αρμυρό νερό,
να θυμίζει από τις πληγές της ψυχής μου, το παρελθόν.
Η θάλασσα θα το κάνει ένα, θα το πάρει κοντά της, μακριά από εμένα.
Εγώ θα βγω σαν από της μάνας μου την μήτρα,
μια ψυχή σε νέα αρχή, μια καινούρια Ανατολή.
Φωτογραφία: Φώτης Ξεΐνης, Φωτογραφίες της ΕΛΛΆΔΑΣ.
