Poem: Stamatina Vathi
22-7-2016
Μια ακτίνα από φως πανω στο σώμα σου,
ένα φεγγάρι να σε κοιτάζει.
Κάθε αποτύπωμα, κάθε ρυτιδα, κάθε εκφραση, κάθε καμπύλη ή ουσία.
Μια ακτίνα στα μαλλιά σου, μια ακτίνα στα μάτια σου να τα χρυσιζει,
μια ακτίνα στα χείλη σου να τα φωτίζει,
να τα εξαϋλώνει, να μου τα φέρνει πιο κοντά, να μου τα θεριεύει.
Σαν ένα παιχνίδι με τα κύματα, η ακτίνα πάνω στο κορμί σου.
Να πηγαίνει γλυκά στο στέρνο σου, να κρυφακούσει την καρδιά σου.
Να γίνει ένα με τον νυχτερινό δροσερό άνεμο, να σε γλυκοφιλισει, να είναι σαν ακροδαχτυλα απαλά, σαν ασημένιες κλωστές, να σου υφαίνει μυστικά μια αγκαλιά για τα όνειρα σου, ένα πρόσωπο ζωής να γειρει στην θωριά σου.
Μια φεγγαρένια κόρη, μια μάγισσα, μια μεγάλη καρδιοκλεφτρα.
Μια Βασίλισσα ζωής, του ανέμου και της ψυχής.
Να φωτίσει όλο το σώμα σου, από την κορυφή έως τα νύχια.
Να φτάσει μέσα στο κέντρο σου, να πάρει όλο το νέκταρ σου.
Να γίνεται ένα με του φεγγαριού την σάρκα, την ουσία, δύο ανάσες της φωτιάς, της περισσειας ομορφιάς.
Κάθε βράδυ να την αποζητάς αυτή την ακτίνα.
Αυτή την φεγγαρένια κόρη.
Να θυμάσαι τα ακροδαχτυλά της, τις φεγγαρένιες τις καμπύλες,
αυτά τα μικρά σαρκωδη χείλη που με θρασσος σε φιλούνε και με χάδια αλύπητα σε τυραννουνε.
Να θυμάσαι το χαμόγελό της που σε έναν αστερένιο ουρανό ψηλά σε τοποθετούσε.
Τα μάτια της νύχτας τα μυστικά που τόσο πολύ σου μοιάζουν.
Που σου γλυκαίνουν την ψυχή που σε αναζωογονουνε και σε αναστενάζουν.
Φωτογραφία: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΚΑΛΗΣ
