Poem: Stamatina Vathi
22-10-2016
Δίπλα στο τζάκι πλάι στην φωτιά, μια φλόγα από σπίθα να μου καίει τα σωθικά.
Πορφυρό κρασί, πύρινο φιλί, μια φαντασία του νου, να βγει αληθινή.
Ακούω τον ήχο όπως καίει το ξύλο, κάνει παρέα στην καρδιά μου, θέλει να τον κάνω στίχο.
Πίνω μια γουλιά, ρέει καυτό, καταιγιστικό ,
μου καίει τα σωθικά, κάνει την καρδιά να σπινθηροβολά.
Φλόγα, κρασί, κόκκινο του πάθους φιλί
και η σκέψη μου σε εσένα με μεγάλη προσμονή.
Έξω βρέχει, η βροχή δίνει ρεσιτάλ,
μου λέει μόνο εγώ μπορώ να σβήσω αυτό που καίει μέσα στην δική σου καρδιά.
Εγώ γελάω μαζί της, την κοιτώ περιπαιχτικά,
μόνο μια φιγούρα ενός άντρα μπορεί να σβήσει την δική μου την φωτιά.
Ο αέρας λυσσομανά, σπρώχνει την βροχή,
την κοροϊδεύει φωναχτά, την ραπίζει με υπομονή.
Ξέρει ότι μόνο αυτός μου δίνει περισσότερη δύναμη,
με κάνει πυρκαγιά.
Είναι ένα σύντροφος δυνατός που μου θυμίζει της αγάπης μου το άσβηστο φως, την ησυχή του αγκαλιά.
Σκέφτομαι δύο μάτια ηφαίστεια, μαύρα διεισδυτικά,
ένα γέλιο αέρας να μου χαιδεύει τα αυτιά.
Ένας δροσερό ποτάμι, γλυκό, κελαρυστό,
να μου κρατήσει παρέα, νερό να μου δώσει για να πιω.
Το κρασάκι μου κοκκινίζει τα μάγουλα, έχω ζαλιστεί,
έχω γίνει ένα με το τζάκι, έχω ζεσταθεί.
Παρέα μου κάνει και η καρδιά, που γρήγορα χοροπηδά,
γλυκιά φωνή, γέλιο, κρασί, μια ψυχή που σε σκέφτεται και σε αναζητεί.
