Poem: Stamatina Vathi
18-10-2016
Δάκρυα σαν ποτάμι, να σχηματίζουν καταρράκτη,
να παίρνουν μαζί όλο τον πόνο, να τον μεταφέρουν σε όλον τον κόσμο.
Μία καρδιά να αιμορραγεί, να πέφτει σταλιά σταλιά πάνω στην γη.
Να βάφει το νερό πορφυρό, ένα μαχαίρι δυνατό να κόβει την καρδιά στα δυο.
Είναι η ώρα που παιδεύει η λογική, που χτυπάει το κορμί και την ψυχή με δύναμη συνταρακτική.
Είναι η ώρα που κλαις με αναφιλητά, που σκέφτεσαι δυο μάτια που πεθαίνεις για αυτά.
Που τα αγαπάς όχι μόνο με το κορμί αλλά και με την ίδια την ψυχή.
Αγέρας να χτυπάει τις σκέψεις, να θέλεις να τον ακούσεις, να τον αγκαλιάσεις, στην αναπνοή του να ξαποστάσεις.
Να τον ζητάς απεγνωσμένα και αυτός να λείπει μακριά από εσένα.
Να θέλεις να σκίσεις την γη, να αποκτήσεις φτερά, να βρεθείς κοντά του ξαφνικά.
Να του χαϊδέψεις τα μαλλιά, να του αγγίξεις την καρδιά.
Να κινηθεί το χέρι σου ρυθμικά, να πάρεις δύναμη από κάθε χτύπο του και να το κάνεις στίχο, ολόκληρη λαλιά.
Να του δείξεις ότι όχι μόνο τον αγαπάς, αλλά ζεις από την δική του την ματιά.
Από το δικό του γέλιο, τον δικό του χτύπο, την δική του ύπαρξη, το δικό του τύπο.
Να του δώσεις ανάσα από την ανάσα σου, να τον λατρέψεις σαν θεό σου, σαν το μοναδικό φυλαχτό σου.
Είναι η ουσία της ύπαρξής σου, το φιλί το αθάνατο, η απαρχή της ζωής σου.
Είναι το κορμί και η καρδιά που αντιπαλεύει την λογική,
που κάνει το δάκρυ να γίνει πληγή,
την σκέψη μαχαίρι που σου κόβει το νήμα της ζωής.
Τον αγαπάς, τον αγαπάς αληθινά.
Θέλεις να κρυφτείς στην δική του αγκαλιά,
να γευτείς τα δικά του τα φιλιά.
Αλλά αυτός είναι ένα όνειρο μακρινό,
φοβάσαι μήπως δεν είναι και αληθινό.
Κόβεται η ανάσα, πονάει η ψυχή,
καίγεται το σώμα για το δικό του το φιλί.
Δεν ξέρεις τι να κάνεις, που να πας,
να γίνεις ένας αετός στα σύννεφα να πετάς.
Και να τον ζητάς. Να τον ζητάς πολύ.
Να πέφτει το δάκρυ από του αετού την μορφή.
Να γίνεται καταιγίδα, να γίνεται αστραπή,
να γίνεται σύννεφο θεώρατο να βρεθεί κοντά του στην γη.
Να τον φιλήσει, να τον θαυμάσει, να αφομοιωθεί στο ένα μαζί του, στην αγκαλιά του να κλάψει.
Τον λατρεύεις, είναι η μόνη αληθινή αρχή.
Αυτή που βγαίνει από μέσα σαν να σου φεύγει η τελευταία σου αναπνοή.
Σκίζεις τον ουρανό, βγάζεις ήχο ξαφνικό, είναι μια κραυγή, ίδια με θεϊκή βροντή.
Τον λατρεύεις.
Πίνακας: Κωνσταντίνα Καφύρα Βαρελά
