Ποίημα: Stamatina Vathi
27-7-2016
Ακούω το κελάρρυσμα του ποταμού,
μουσική του νερού για τα αυτιά μου.
Νιώθω την δροσιά του, την πολύτιμη ομορφιά του.
Αισθάνομαι τον αέρα να το αγκαλιάζει,
να το μεταφέρει πέρα έως πέρα, να το διασκευάζει.
Αποτολμώ να φανταστώ την φωνή σου,
την τραχύτητά της, την ήρεμη δύναμή της, την αγριότητά της.
Θέλω να σε αισθανθώ με κάθε ήχο, με κάθε φοβέρα, με κάθε στίχο.
Θέλω να σε αισθανθώ με κάθε έννοια, με κάθε πνοή, με κάθε αέρα.
Θέλω να γίνω ένα με την φωνή σου, να ακούσω κάθε διακύμανσή της, κάθε ήχο.
Να αισθανθώ σαν μια νύμφη του δάσους,
όταν κάτι σε παιδεύει, όταν νευριάζεις, όταν αγριεύεις.
Όταν γελάς με την καρδιά σου και γελά μαζί και η λαλιά σου, του ήλιου η θωριά σου.
Γάργαρο κρυστάλλινο νερό και εγώ να σκύβω για να πιω.
Σαν την ένταση του ποταμού, η φωνή σου η σθεναρή.
Να ήμουν τα δέντρα, το δάσος ολάκερο να σε περικυκλώσω.
Να σε αισθανθώ σαν καταρράκτη δυνατό, να σε αποθεώσω.
Να βάλω τα ακροδαχτυλά μου γλυκά στην επιφάνειά σου,
να κλέψω λίγο από το ολόδροσο θησαυρό σου,
να βάλω στο πρόσωπό μου, στο στήθος μου, να σε γευτώ, να σε κατακευραυνώσω.
Να βάλω τα πόδια μου εκεί δα όπως κάθομαι στην άκρη,
να λύσω τα ολομαυρα μου μαλλιά, να βάλλω σταγόνες διαμαντένιες και σε αυτά, να σε ανταμώσω.
Να αφεθώ ολόγλυκα, μέσα στο τρεχούμενο νερό σου,
να σε αισθανθώ κατάσαρκα, εσένα, τον πυρετό σου.
Να αισθανθώ σε κάθε κύτταρο του σώματός μου, την ένταση σου, την πάλη του κορμιού σου.
Να γίνω ενα με την ροή σου, την δύναμη την μεγάλη, της βροντής και αστραπής την χάρη.
Και σαν κουραστώ και θέλω να ξαποστάσω,
να καθίσω εκεί δίπλα, να αποκοιμηθώ κοντά σου με το τραγούδι σου, το όνομα σου, την σκληρή την ομορφιά σου.
Να έχω λουστεί στου διαμαντιού την χάρη,
να σε έχω βάλει για στολίδι, για δικό μου αφέντη, για ηγέτη, για φεγγάρι.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
