Poem: Stamatina Vathi
12-10-2017
Πέφτει, πέφτει σιγή, πάνω στη γη.
Μάτια, μάτια σκοτεινά και προφητικά,
λένε για οιωνούς και κακούς σκοπούς.
Δρόμοι, δρόμοι της φωτιάς, της λάβας, της ψευτιάς που χάνονται ψυχές και πληγωμένες καρδιές.
Δάκρυ, δάκρυ προσφοράς,
τάμα μιας καρδιάς, μέσα στο χώμα της μοναξιάς, φωνάζει για αγάπη μεμιάς.
Και….Και….
Τραντάζονται βουνά, πέφτουν βράχια δυνατά,
τρέχουν νερά σαν αφηνιασμένα θεριά, πάνω στην στεριά.
Το δάκρυ έγινε πληγή, έτρεξε αίμα πολύ,
έγινε με την θάλασσα ένα σαν πορφυρή Αυγή.
Αλλά… Αλλά…
Αυτή έχει το φιλί, της ιστορίας το κλειδί,
που είναι γραμμένο από το αίμα της πληγής και ιασμένο από τα άδυτα βάθη μιας ψυχής.
Δάκρυ διαμάντι με λουλούδι της Ανατολής.
Μαύρη νύχτα στα μαλλιά, μάτια σαν χώμα της ιερής της γης, καστανά,
και χέρια κλαδιά μια ιτιάς από τα έσχατα τα λόγια μιας ψυχής που πονά.
Έχοντας πένα και στυλό, ματιά να κοιτά στον ουρανό και έχοντας βαθιά βιώσει τον χαμό.
Σηκώνει χέρια, προσκαλεί, φωνάζει τον ιέρακα για να τον δει, τι έχει νέα να της πει.
Φωνές, ψίθυροι, η ιστορία πρέπει να συνεχιστεί.
Το κύτταρο να παραμείνει πάνω στην Γη.
Φιλί.
Βάζει τα χέρια στου δέντρου τον κορμό,
φεγγάρια σε χορό και δίνει τον χρησμό.
Σε αγαπώ.
Φεγγάρια της νύχτας οδηγοί,
καρποί του δέντρου της ζωής.
