Poem: Stamatina Vathi
16-10-2016
Δέντρα του δάσους, πλημμυρισμένα από εικόνες.
Οξιές προς τον ήλιο, του ουρανού βελόνες.
Δύο χείλη κεντημένα από του ουρανού τα κεκτημένα,
χαμένα στων ψηλών δέντρων τα κορμιά,
οξιές να προσπαθούν να φτάσουν το θεϊκό,
στόμα χαμένο στον αγέρα του βοριά.
Κάτι ετοιμάζεται να πραγματοποιηθει! Φωνή.
Χάδι από το θρόισμα των φύλλων,
ανεπαίσθητο χάδι από έναν ουρανό των ονείρων,
τα χέρια ψηλά σαν προσευχή,
δάκρυ και μαχαίρι από τα εσώψυχα με μια μομφή.
Σπινθηροβόλο βλέμμα ενάντια στον βοριά,
λικνίζει του ανέμου βαθιά στα σωθικά.
Κίνηση, πλαστικότητα, φιγούρα, ανθρωπότητα.
Πυγμή.
Τυραννία ψυχής, κραυγής μιας ζωής.
Μονοπάτι ανοιχτό με τα χέρια καμωμένο,
χέρια ματωμένα από την προσπάθεια, ανδρειωμένο,
κλαδιά και φύλλα να κλείνουν την φυγή, σιωπή.
Φωτίζει ο ήλιος, χορεύουν οι οξιές.
Το δάσος αναπνέει και γιορτάζει,
νέα μέρα χαράζει. Φως.
Ανοίγει το μονοπάτι με ευκολία,
χέρια, κορμιά υψωμένα με λατρεία.
Ένας κόσμος κρυμμένος με τις πρώτες αχτίδες ξυπνά, το βλέμμα γελάει παίζει με του ήλιου την ομορφιά.
Τα χείλη αρχίζουν να σφυρίζουν έναν σκοπό,
κάτι με του δάσους συνυφασμένο, τον μαγικό χορό.
Ένα πουλί πετάει προς την κορυφή, δίνει του ήλιου ένα μυστηριακό φιλί. Ζωή.
Φωτογραφία: Makis Bitos
