Σμαραγδένια η γη

Ποίημα:Stamatina Vathi

3-7-2016

Σμαραγδένια η γη, εκεί που πάτησες για να έρθεις να με βρεις.
Σηκώνω τα χέρια στον συννεφένιο ουρανό, μήπως τα δύο σου ματιά καταφέρω για να δω.
Το βλέμμα μου χάνεται, στο γκρι, το γαλάζιο, το πορτοκαλί, στο πύρινο σου το φιλί.

Κυλιέμαι στο χώμα, το μυρίζω, αφουγκράζομαι τις δονήσεις του, το ορίζω.
Σαν τα δύο σου χέρια, τα γήινα και αληθινά,
αυτά που ήταν σαν προέκταση ψυχής, τα θαυματουργά.
Παραπέρα τα στάχυα που μου τα έπλεκες στα μαλλιά,
μαζί με τα αιθέρια σου δάχτυλα και με έπαιρνες αγκαλιά.

Ακούω τα πλάσματα να μου κάνουν παρέα και αυτά,
να με στηρίζουν που εσύ τόσο μου λείπεις, αφού είσαι μακριά.
Χάνομαι στον ορίζοντα και σου τραγουδώ γλυκά,
όχι με λέξεις και γραπτά, αλλά με λόγια της ψυχής, αληθινά.

Βάλε με μέσα στα μπράτσα σου, δώσε μου ζωή από τα φιλιά σου,
μυρωδιά από το γήινο του κορμιού σου,
την αρρενωπότητα του προσώπου σου και την παιδικότητα του χαμογελού σου.
Δώσε μου φως από το βλέμμα σου, ουρανό ολάκερο από το το στέρνο σου, εκεί που ξαποστάνω και ονειρεύομαι,
που φαντάζομαι και γεύομαι.

Φωτογραφία: James Binder

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by