Ποίημα:Stamatina Vathi
29-6-2016
Ω κόρη εσύ ξακουστή, στην Θεογονία αναφερόμενη,
με ζωντανούς και νεκρους παρεβρισκόμενη.
Λατρευτική, Θεϊκη, των εποχών εξουσιαστική.
Ένας Άδης στα πόδια σου, να σε αγαπά, να μην μπορεί να σε στερηθεί ούτε για μια φορά.
Έναν ναρκισσο έσκυψες να πιάσεις σε λιβάδι λουλουδοστολιστο, με χαρά καμωμένο, χρώμα και ευτυχία ζωγραφισμένο.
Μα ο αγαπημένος σου είχε αλλά σχέδια για εσένα,
ήσουν το φως του, η εξουσία του, η λατρεμένη οπτασία του.
Ήθελε να γίνεις κυρά του, σε έναν τόπο της απουσίας, του θανάτου η πεμπτουσία.
Άνοιξε η γη να δεχτεί την εξαίσια ομορφιά σου,
πανω στο άρμα του Αδη, η βασίλισσα του, η πλανευτρα η δικιά του.
Τραυματικός ο αποχωρισμός από την μητέρα σου.
Να σε καλεί, να σε ζητά και πάλι στην αγκαλιά της κοντά.
Ω Δήμητρα Θέα, μάνα και Εσύ και η καρδιά πονά.
Έτριξε, βρόντηξε ουρανό και γη. Δεν είναι μάνα οποιαδήποτε αυτή.
Την κόρη της θα την έχει κοντά αν θέλουν οι άνθρωποι να δούνε σιτηρά.
Να δούνε πλούτο γης, καρποφορία και χαρά, πρέπει η Περσεφόνη να έρχεται κάποιους μήνες στην μάνα της κοντά.
Είναι τα δέντρα , τα λουλούδια, η ζωή.
Η χαρά, η αναγεννηση, οι καρποί.
Είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο η κόρη αυτή.
Ο Άδης θα πρέπει να περιμένει μήνες για να χαθεί στις καμπύλες της ομορφιάς της, να γευτεί τους χυμούς της που αυτή κουβαλά στην θωριά της.
Αλλά τα μάτια του όλα θα είναι πάνω σε αυτή, γιατί είναι η αγάπη του, το φως του, το πάθος του, η λατρεία του η μοναδική.
Είναι αυτή που στην ουσία έχει τα κλειδιά, του πάνω κόσμου αλλά και του κάτω αφού αυτή την καρδιά του κυβερνά.
Πίνακας: Stylianos Papadopoulos
