Poem: Stamatina Vathi
28-9-2016
Πόνος, θλίψη, οδυρμός,
οι ελπίδες βαρκούλες βυθισμένες στο θαλάσσιο βυθό.
Ψυχή να σπαράζει, να ρωτάει χίλια γιατί,
καρδιά κομμένη στα δυο, συννεφιά γκριζωπή.
Απουσία ανθρώπου, απουσία ζωής.
Μοναξιά σε ένα ξεχασμένο λιμάνι φυγής.
Έχει πια μείνει το τίποτα, ένα κενό.
Μόνο σιδηρικά στο πάτο να θυμίζουν ένα αληθινό παρελθόν.
Ούτε τα πουλιά δεν τολμάνε να πάνε κοντά,
φοβούνται μην γίνουν φαντάσματα και αυτά.
Μόνο ο αγέρας, η βροχή, το χαλάζι,
δυνατά χτυπάνε στων ελπίδων το κουφάρι.
Είναι καταιγιστική η έλλειψη ψυχής.
Τοπίο και ζωή χαμένη, ναυάγιο ορισμένη.
Ουρανός στα χρώματα της,
αναμένοντας μια βροντή στην αφάνεια την δικιά της.
Βάρκα χωρίς χρώμα μέσα στο αλμυρό νερό,
φοβισμένη από τα θεριά που υπάρχουν έξω εδώ.
Δάκρυα χυμένα από όνειρα ακρωτηριασμένα,
χωρίς πυξίδα, χωρίς ουσία, συντρίμμια χαμένα στην ιστορία.
Πράξεις διαπεραστικές, μαχαιριές δυνατές.
Γροθιές που τσακίζουν ελπίδες πολλές.
Συγκυρίες καταστροφικές, πορείες παραπλανητικές,
άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, χωρίς πράξεις αληθινές.
Σύννεφα απειλητικά, τυφώνες, τρικυμίες στην καρδιά.
Αγέρας δυνατός, να φυσάει με μίσος, να γίνεται καταδυναστευτικός.
Ελπίδες χαμένες, στον αγέρα πλέον αφημένες.
Έρμαιο της τύχης της απλά, ελπίδα καμιά.
Φωτογραφία: Kostas Orologas
