Ποίημα: Stamatina Vathi
20-6-2016
Πόθος, πάθος, ένταση, αποχρώσεις του κόκκινου στον καμβά του έρωτα.
Λατρεία στις καμπύλες, ω γυναίκα εσύ, μάνα, ερωμένη, η ουσία της ζωής.
Καμπύλες στα στήθη που αυτά ζητώ με λαχτάρα μόλις πρωτογεννηθώ, που θα σκύψω να κλάψω, που θα πρωτογευτώ.
Καμπύλες στους ώμους, καμπύλες παντού,
η γη του άντρα να ποτίσει με το αθάνατο νερό.
Να χαρεί τα περιβόλια της, τους κάμπους της, τα βουνά,
να φτάσει στην κορύφωση μέσα από τα δύο στενά.
Μυρωδιές εξαίσιες, πορφυρές, από λουλούδια στο σώμα της,
στα μαλλιά της, σε κάθε κρυφό μυστικό στο άπληστο κορμί της.
Είναι το εξαίσιο, το επουλωτικό και το ανατρεπτικό,
είναι η αναγέννηση και ο θάνατος μαζί, ένα τραγούδι διαχρονικό της κάθε αντρίκιας καρδιάς και πυγμής.
Δύο κόκκινες σταγόνες στον καμβά της ύπαρξής της,
δάκρυα του πάθους και της κορύφωσής της.
Θέα της νύχτας και της ημέρας, η Γη ολάκερη σε κάθε βλέμμα.
Και όπως γυρίζει και την βλέπεις όλη,
βλέπεις την πλάτη μέχρι της καμπύλες της μέσης και παραπέρα,
Θέλεις να κλάψεις και να φωνάξεις από την δύναμη της ομορφιάς της.
Να γίνεις η αναπνοή της και η ουσία της ύπαρξης της.
Αλλά θέλεις και άλλα πιο σημαντικά.
Θέλεις ψυχή, θέλεις καρδιά, θέλεις να εξαϋλωθεί και η ουσία σου να γίνει ένα με αυτή.
Να την απορροφήσεις , να την γευτείς, σε κάθε ορίζοντα σε κάθε σχισμή.
Ω λατρεμένη και θεϊκιά, το άλλο το ήμισυ, η ψυχή,
είσαι λατρεία καθολική, του νου το τέλος αλλά και η αρχή.
Νερό θα γίνει ο άντρας, το αρσενικό,
να σε ομορφύνει και να σε εξυψώσει, γιατί είσαι το χρώμα στην ύπαρξη του.
Η ανάσα, η αναπνοή του.
Το χώμα το δικό του και το κάρμα το τελικό του.
Πίνακας: Vassilis Michailidis
