Ποίημα:Stamatina Vathi
28-6-2016
Πεθαίνω.
Ο πόνος αφόρητος της ψυχής. Τόσο δυνατός, τόσο ισχυρός.
Θέλω να φωνάξω. Να ακουστώ ολούθε.
Γιατί;
Γιατί γλυκό μου αγόρι να μου δώσεις τόσο πόνο καρδιάς;
Έχω θρυμματιστεί, έχω ισοπεδωθεί.
Πόνος κραυγής, τρικυμία καταστροφής.
Χτυπιέμαι ασύστολα μέσα μου.
Τόσος θόρυβος εκκωφαντικός μόνο για τα δικά μου αυτιά.
Καταρρέω. Πονάω.
Δάκρυα σε όλο μου το σώμα και τα ψέματα χαρακιές.
Να είσαι έτοιμη για όλα;!
Προτιμώ μια σφαίρα να με διαπεράσει. Να μου κόψει το νήμα της ζωής.
Μην το κάνεις αυτό. Θα είναι αργά όταν το καταλάβεις.
Η μαχαιριά θα αφήσει σημάδι, θα αφαιρέσει την αναπνοή, θα γίνει μάρτυρας της προδοσίας, της μεγάλης κοροϊδίας.
Έχω γίνει κομμάτια, η βροχή με μαστιγώνει, ο αέρας με παρασύρει και η μορφή σου με θερίζει.
Γιατί;
Τόσο αθώα φαινόμουνα!! Ήταν η καρδιά και τα μάτια της ψυχής.
Θα γίνει πέτρα η καρδιά μου. Βράχος χωρίς αισθήματα, σταθερός.
Σείεται το είναι μου. Θα το μετανιώσεις.
Και με στεναχωρεί αυτό. Το τώρα δεν ξαναεπανέρχεται, τα αισθήματα δεν ξαναγυρίζουν.
Η αθωότητα χάθηκε.
Πονάω.
Πόνος εσωτερικά. Κραυγή. Και μετά απόλυτη σιωπή.
Αυτή της καρδιάς.
Η χειρότερη.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
