Ποίημα :Stamatina Vathi
5-6-2016
Πήρες δρόμους σκοτεινούς και χαμένους στην λήθη.
Δύο μάτια του πόνου να αναβλύζουν όλο το παράπονο,
λες και θέλεις να γίνεις ένα με την θάλασσα.
Αλάτι στο σώμα, αλάτι στην ψυχή, να σου κατατρώει τις πληγές, τις νοητές πληγές, αυτές που πονάνε περισσότερο.
Τόσο μπερδεμένος, με μια χαρακιά στο μέτωπο και στην καρδιά.
Σκέψεις, ένα κουβάρι και το αίσθημα της απώλειας μεγάλο.
Είναι δύσκολο να αποδεχτείς αυτό το μεγάλο κενό, αν και μέσα σε αυτό αιωρείσαι, βλέποντας κατάματα την άβυσσο.
Αισθάνεσαι μηδαμινός, σπαράζεις βουβά σε ένα ανελέητο πόλεμο με τον εαυτό σου, είσαι έτοιμος να εκραγείς, να επαναστατήσεις, να αυτοχαρακωθείς.
Έζησες δύσκολες συνθήκες, έχασες αγαπημένα άτομα και οι μνήμες δεν φεύγουν, εκεί.
Να περονιάζουν το μυαλό και να κατακαίουν την καρδιά.
Είσαι όμως δυνατός, δυνατός σαν ατσάλι, σκληρός σαν γρανίτης.
Κλάψε, φώναξε. Βγάλε όλον τον πόνο σου σαν ποτάμι καυτό.
Εκφράσου.Πες το παράπονό σου, βγάλε την κραυγή της απελπισίας. Εκτονώσου.
Η ζωή δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πολύ μικρή και πολύτιμη.
Είναι λουλούδια στον ήλιο. Είναι δέντρα στον άνεμο.
Είναι βροχή του εξαγνισμού πάνω στην ψυχή σου,
δροσερό νερό στις σκέψεις σου, δύναμη στην ζωή σου.
Προχώρα, σταθερά και σιγά, είσαι και εσύ μία συνέχεια του κόσμου. Κοίτα τον ουρανό, Χαμογέλα.
Φωτογραφία: Aris Margas
5-6-2016
