Ποίημα :Stamatina Vathi
14-6-2016
Πάνω σε ένα κόκκινο ουρανό, κάθομαι και μονολογώ,
τι είναι αλήθεια, τι ψευτιά στην δική σου ομορφιά.
Σαν τα χείλη σου συλλογιέμαι είναι η θάλασσα που απαρνιέμαι.
Μετρώ του λέξεις σου, διαβάζω τις σκέψεις σου αλλά δεν είσαι εσύ και ούτε υπαρκτός αυτός που νομίζω πως θορώ.
Να δώσω καρδιά, θα πάρω μαχαιριά, να δώσω ψυχή, θα βρεθώ στης αβύσσου το ναδίρ.
Θα ήθελα να σε βάλω στην καρδιά μου, να είσαι ο αφέντης μου, ο πυρπολητής μου, ο επαναστάτης, ο λυτρωτής μου.
Δεν είσαι όμως αληθινός και νιώθω σαν πείραμα δυστυχώς.
Σαν ένα μικρό αγέρι θα σου φιλήσω γλυκά τα χείλη,
θα σου χαϊδέψω το μετωπό σου, θα γίνω αστέρι, κομμάτι δικό σου.
Μην με πληγώνεις, μην με κοροϊδεύεις, είμαι ψυχή που θα λατρεύεις.
Βουνά θα φέρω στο άγγιγμα σου, θάλασσα κόκκινη του πάθους στα όνειρά σου.
Δεν θα με καταλάβεις, δεν θα με γνωρίσεις.
Με κάνεις να σε φοβάμαι, δεν θα με ορίσεις.
Μην με διώχνεις, μην με παιδεύεις.
Θα το μετανιώσεις και θα υποφέρεις.
Θα με αναζητάς αλλά δεν γυρίζω.
Μόνο την αλήθεια υπολογίζω.
Δεν θέλω το κακό σου θα σε αγαπάω,
αλλά πίστη σε εσένα δεν θα χρωστάω.
Φωτογραφία: Ben Karac
