Ποίημα:Stamatina Vathi
27-6-2016
Ξένε εσύ, του δρόμου της φυγής και της αναζήτησης της ζωής.
Είσαι σε σταυροδρόμι ιστορικό με αίμα και δόξα κεντητό.
Θάλασσες, ακρογιαλιές, φιγούρες πανάρχαιες, διαχρονικές.
Είσαι στο κέντρο της ιστορίας, της μεγάλης Αναδημιουργίας.
Είμαστε λαοί με ρίζα βαθιά, με πνεύμα στο άπειρο και σκέψη μεγάλη, με ομορφιά.
Δάσκαλοι, πρωτοπόροι, μεγάλοι θαλασσοπόροι.
Μόνο η διχόνοια μας καθυποβάλλει αλλά για αυτό φροντίζουν άλλοι.
Αίμα κοινό, μέσα από του χρόνου το συφερτό.
Το κύτταρο όμως παραμένει, σθεναρά και υπομένει.
Μόνο οι προδότες μας ταλανίζουν, μας παιδεύουν, μας εκμαυλίζουν.
Κοίτα καλά μέσα στα μάτια, θα δεις την φιλοσοφία, το θάρρος, της επανάστασης και αναζήτησης το θράσος.
Λέτε για συμφέροντα εδαφικά αλλά ο λαός θα πονέσει τελικά.
Λέτε για λαούς με άλλες θρησκείες, μεγάλες διαφορές και φανατικές εκδοχές και λατρείες.
Η μάνα όμως θα είναι ίδια όποια και αν είναι η θρησκεία, οποία και εάν είναι η καταγωγή ή από που ήρθε πάνω στην γη.
Το κλάμα της δεν διαφέρει, είναι το ίδιο εάν υποφέρει.
