Ποίημα: Stamatina Vathi
7-7-2016
Μην με κοιτάς που τόσο ευαίσθητα είναι τα φτερά μου.
Μια πεταλούδα στον αέρα με μια καρδιά όλο φοβερά
και ψυχή να περιμένει ένα δάκρυ με ουσία,
ένα γέλιο με φροντίδα,
από τα σπάργανα της αγάπης γεννημένο και με χάρη καμωμένο.
Πολλές φορές ότι βλέπεις δεν είναι και ότι ισχύει, ψάξε καλά να βρεις την άκρη που το κουβάρι ξετυλίγει.
Θέλω τυφώνες δυνατούς, του έρωτά μας φρουρούς,
Θέλω γροθιές διαπεραστικές που τους βράχους τρυπούν αυτές,
Θέλω καταιγίδες, θεομηνίες σε ένα βλέμμα γεμάτο αξίες,
Θέλω μετεωρίτες και αστέρια, πλανήτες και όλου του κόσμου τους κομήτες.
Θέλω να τρίζει η γη η όλη, να αναπηδούν βουνά και πόλεις,
Θέλω πολεμιστές της ματιας και επαναστάτες της ομορφιάς.
Θέλω έναν Ήλιο να ταλανίζει, το νερό να εξευμενίζει.
Τα φαινόμενα απατούν και σε δρόμους της φωτιάς σε οδηγούν.
Μέσα από της στάχτες μου και αν είμαι,όσο αλαβάστρινη και αν δείχνω,
τα κομμάτια μου ενώνω και πιο δυνατό τον εαυτό μου αναπτερώνω.
Τα κομμάτια της ψυχής είναι της ζωής φρουροί και της αλήθειας οι οδηγοί.
Φωτογραφία: Panos Kalogridakis
