Poem: Stamatina Vathi
14-8-2016
Μέσα σε κρυστάλλινες διαδρομές,
από του μυαλού τις επιλογές,
από μεγάλες αναζητήσεις,
όχι τις απλές αλλά εκείνες που ψάχνουμε να βρούμε λύσεις,
σαν απόσταγμα της ζωής καμωμένο,
από τα αισθήματα αλλά και την λογική τεκμηριωμένο,
αποφάσισα ότι η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που σκέφτεσαι πρώτα τον αγαπητό σου, τον άνθρωπο τον μοναδικό σου.
Τον σύντροφό σου τον αληθινό, όχι από τα όμορφα λόγια αλλά από τις πράξεις, τον ζηλευτό.
Που σου παρέχει εμπιστοσύνη, που στην αμφιβολία δεν σε αφήνει.
Που προσπαθεί να σε ηρεμήσει όταν εσύ τον έχεις εκνευρίσει.
Που σε ακούει πραγματικά και όχι θέλει να μιλήσει για τα δικά του μόνο περιστατικά.
Που ακόμα και με την σιωπή ξέρεις πολύ καλά τι θα πει.
Είναι όταν μιλάνε οι ματιές.
Είναι όταν μιλάνε δύο ψυχές στις απόλυτες σιωπές.
Όταν παρατηρείς κάθε ρυτίδα, κάθε γκριμάτσα, κάθε φροντίδα.
Όχι για να του την καταλογίσεις αλλά να του συμπαρασταθείς, να τον βοηθήσεις.
Δύο καρδιές σαν να είναι μια, δεν χωράει ατομικότητα καμιά.
Αλλά και την μοναχικότητα αν μερικές φορές αποζητάς, με σεβασμό να την αποκτάς.
Είναι αγάπη πραγματική όταν τρέμει η καρδιά, η ψυχή και το κορμί σε κάθε θωριά του και σκέψη, σε κάθε του φιλί.
