Poem: Stamatina Vathi
11-7-2016
Κόκκινο του πάθους το φιλί σου, σταγόνες αίμα της Δύναμης του έρωτα η μορφή σου.
Στέκεσαι εκεί, αγναντεύεις τον κάμπο, μαλλιά μαύρα σαν διαμάντια φωτισμένα,
σάρκα του ουρανού από λευκά σύννεφα καμωμένα.
Κόκκινο μαύρο και εγώ δραπέτης, μιας λογικής λαθρεπιβάτης και μεγάλος επαναστάτης.
Σε προσέχω στα χείλη, διαβάζω τα μάτια, προσέχω τις εκφράσεις, φοβάμαι τα σκοτάδια.
Όχι τα αληθινά, είμαι ατρόμητος σε αυτά.
Φοβάμαι τα δικά σου, μήπως μετανιώσεις και σε χάσω,
σε κάμπους μακρινούς και δεν σε προφτάσω.
Την καρδιά μου την αισθάνομαι τόσο μικρή,σαν ζωύφιο ευαίσθητο στην κάθε σου κίνηση ευκολοεπειρέαστο.
Κόκκινο λουλούδι η ύπαρξή σου, την μυρίζω με πάθος, την εξευμενίζω, μήπως είναι το πιο μεγάλο λάθος.
Πόσο σε λατρεύω, πόσο σε θαυμάζω, θέλω στο εσωτερικό του άνθους σου να κρυφτώ και να φωλιάζω.
Να περπατήσω στον μίσχο σου, να σε χαϊδεύσω και στον πυρήνα σου να γλυκόπαιζω.
Και όταν κουραστώ να ξαποστάσω, η θεά, η ζωή μου, το τέλος και η αρχή μου.
Να πάρω ότι καλύτερο θα μου δώσεις, κόκκινο εσύ, κόκκινο εγώ, δύο τους πάθους και της φωτιάς φρουροί, σε μόνιμη ανταλλαγή.
Φωτογραφία: Makis Bitos
