Ποίημα: Stamatina Vathi
16-6-2016
Θα ‘ θελα να ήμουν το κύμα που σου τραγουδά, το φεγγάρι να σε ντύνω με του πάθους φιλιά.
Βαρκούλα που σε νανουρίζει σε ήχους γλυκούς, αστέρι που σε φωτίζει σε πόθους ερωτικούς.
Να σου χάιδευα το στήθος, να σου έδινα αγκαλιά, δύναμη, λατρεία, πίστη αποθεωτικά.
Να ήμουν η γοργόνα που σε πήγαινε στα ανοιχτά, να σου δείξει τα μυστήρια και όλα τα αποπλανητικά.
Να σου δώσω ψυχή, να σου δώσω καρδιά, όλο μου το είναι μέσα σε μια ματιά.
Να σου λέω αλήθειες, να μην κρατώ μυστικά, αφού είσαι η μορφή μου με την αντρίκια πλευρά.
Είσαι το μοναδικό μου, το πραγματικό, το ένα, το Αισθημα το δικό μου.
Είσαι το αίμα μου που κυλά, οι χτυποι της καρδιάς μου, η δύναμη , η ζεστασιά!!
Μέσα σου θα χαθώ, θα γίνω ένα, θα εξουσιαστώ.
Δεν θα σε αγαπάω μόνο, θα σε λατρεύω, θα σε υπολογίζω, θα είμαι εκεί να σε στηρίζω.
Μέσα σε εσένα θα μετουσιωθω, θα γίνω άνεμος, θα γίνω βροχή, θα γίνω η γυναίκα να σε ξεσηκώνω, να φτάνω στου μυαλού σου τον άγνωστο δρόμο.
Της λατρείας, της αγάπης, της μοναδικής θυσίας, της καρδιάς σου ο δυνάστης.
Θα είμαι η νύχτα που σε αγκαλιάζει, σε απόκρυφα μονοπάτια, με ένα σώμα της φωτιάς, και ματιά της πυρκαγιάς.
Θα είμαι ο ήλιος που σε ζεσταίνει, που θα σε χαϊδεύει απαλά σαν ηλιαχτίδα, και καυτά σαν λάβα με ένταση από καταιγίδα και εκρηκτικά.
Σαν δυνατή βροχή τα φιλιά μου, απογειωτηκά του πάθους μου τα χάδια και η αγάπη η δικιά μου.
Φωτογραφία: Dimitris Paterakis
