Poem: Stamatina Vathi
22-5-2017
Είναι λες και έκλαψε ο Θεός.
Ένας τιτάνιος λόγος, ένα δάκρυ πίκρας μες το φως.
Αιχμαλώτισε όλο το γαλάζιο, όλο το γκρι
και στο Σύμπαν έδωσε μια ευχή.
Τα πουλιά είναι αλαργινά,
φωνάζουν δυνατά, παίζουν με το γαλάζιο,
ανακατεύουν με χρώμα τα φτερά.
Σταγόνα γυάλινη, αντικατοπτρισμός,
μια μάγισσα να βλέπει στο μέλλον,
τσιμέντο και μπετόν.
Φιγούρα τα καράβια, λόγια μοναχά,
να αρμενίζουνε στο πέλαγος χωρίς προορισμό, χωρίς πανιά.
Και η ψυχή να αναταράζεται δυνατά.
Σφαίρα δυνατή χωρίς να κυλά.
Τόση στατικότητα, τόσο απάθεια στην γη
και η μπάλα γυάλινη έτοιμη να εκραγεί.
Είναι τα πώς και τα γιατί.
Είναι όταν νόμιζεις κάτι το αληθινό,
αλλά το αντίστροφο είναι το πραγματικό στην ζωή.
Όλο το γαλάζιο, όλο το απαλό γκρι,
καράβια, πουλιά, αστικό τοπίο, φύση σε προσμονή.
Φωτογραφία: Kostas Orologas
