Poem: Stamatina Vathi
8-7-2016
Είναι η πιο αγαπημένη μου ώρα.
Περπατάω στην άμμο ξυπόλυτη, γίνομαι ένα με αυτή.
Παίρνω βαθιές ανάσες θάλασσας και χρώμα πορτοκαλοκόκκινο έως χρυσαφί.
Μια ώρα γλυκιά, μια σκέψη θεϊκιά.
Ένα ωραίο αεράκι μου παίζει με τα μαλλιά
και με χαϊδεύει ρωτώντας με που το μυαλό μου γυρνά.
Μην άραγε παίζει με τα κύματα ή αγναντεύει πέρα μακριά.
Με ρωτά αν θέλει τις ιστορίες του να μου πει.
Βάρκες, καράβια στο δρόμο του, να μου αφηγηθεί με πόνο και γέλιο μαζί.
Του λέω για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που είναι μακριά,
με της καταιγίδας την μορφή και δύναμη στην ψυχή.
Του σιγομουρμουρώ το όνομα, του λέω το μυστικό,
Θέλω να το προσέχει και να είναι πάντα γερό.
Χανόμαστε στην συζήτηση, μου εξιστορεί πολλά.
Μου λέει σε λίγο Θύελλα θα γινεί για να βρεθεί κοντά.
Θα πάρει άμμο από τα πόδια μου και γέλιο από το στόμα μου.
Χρυσάφι από τον ουρανό μου και ένα δάκρυ των ματιών μου.
Κόκκινο από την ηλιαχτίδα των μαλλιών μου και φιλί από την άκρη των χειλιών μου.
Θα πάει κοντά του και θα του εκμυστηριευτεί.
Θα του τα δώσει κρυφά μαζί με ψυχή και κραυγή.
Θα γυρίσει θάλασσες, δελφίνια και πουλιά.
Θα μου φέρει τα νέα του με πόθο και χαρά.
Θα τους πει να με προσέχουνε όταν θα είμαι μακριά.
Την άμμο θα την βάλει στο στήθος του, δίπλα από την καρδιά. Την ηλιαχτίδα θησαυρό για να τον φυλά μυστηριακά.
Το φιλί, ω το φιλί κάθε βράδυ στο ύπνο του για να τον τυραννά, να του θυμίζει ότι για εμένανε τραγούδι η καρδιά του τραγουδά.
Φωτογραφία: Ben Karac
