Ποίημα :Stamatina Vathi
4-8-2016
Αισθάνομαι αέρα της χαράς, της φύσης, της ξενοιασιάς.
Δέντρα θεόρατα να μου τραγουδούν γλυκά στα αυτιά,
χρώματα για τέρψη των ματιών αλλά και των πληγωμένων των ψυχών.
Μια ολόκληρη κοινωνία σε πλήρη συγχορδία.
Αόρατα τα μάτια των νυμφών, να σιγοτραγουδουν για ψυχές εξαγνισμένες, στην πολύχρωμια του δάσους αφιερωμένες.
Σηκώνω τα μάτια να πάρω φως του Θεού,
να απλώσω τα κλαδιά μου προς τα επάνω,
να γευτώ την ενέργεια του ήλιου σε κάθε κύτταρο, κάθε εκατοστό του κορμιού.
Οι ρίζες μου να γίνουν ένα με το χώμα, να απορροφήσουν κάθε στοιχείο, κάθε της ζωής ιχνοστοιχείο.
Μια πανταχώθεν εξουσία, του ωραίου η εξοργιστική δημιουργία.
Πουλιά να έρθουν να μου κελαηδίσουν, να κάνουν φωλιές, να μεγαλουργήσουν.
Η φύση να οργιάζει σε ένα του πάθους χορό που τρανταζει.
Το κελαρρυσμα του νερού να ανασαίνει , δροσιά δροσιά, σταλιά σταλιά να ανασταίνει.
Φρέσκος αέρας να ξυπνάει ένστικτα αγάπης, ουράνιας χαράς και δυναμικής Ματιάς.
Να αισθανθώ πλάσματα μυθικά, μερικές φορές όμως και αληθινά.
Να βγάλω κραυγές, να ακουστούν, σε κάθε κάτοικο αυτού του οργιωδους χορού.
Να κάνω στροφές, να στροβιλιστω, με του αέρα τα φύλλα να γίνω ένα εγώ.
Να φτασω ψηλά, μέχρι τον ουρανό και εκεί να πω μυστικά για το μέλλον που θα δω.
Ένα γεράκι της ψυχής , που θα είναι ο αδιαφιλονίκητος υποκινητής.
Δύο μάτια ψυχής από ένα δάσος της φυγής.
Για ψυχές που αναζητούν, που ζητούν γη και νερό, όχι υλικό αλλά από το αΰλο, το εξωπραγματικό.
Και τότε θα πέσει η γροθιά του ουρανού όχι για κακό αλλά να φέρει νέα του Θεού.
Η θάλασσα από την χαρά της θα τρανταχτεί, βουνά θα τρέξουνε κοντά της γιατί θα αναγεννηθεί.
Μια κουκκίδα με ιστορία, θα δώσει μεγάλο αγώνα, με των Τιτάνων την συμμαχία.
Θα αναγεννηθούν πλάσματα ιστορικά, θα μάθουμε πράγματα φανταστικά.
Πάνω σε μύθους και δοξασίες, θα αρχίσει μια αναγέννηση από παλιών κόσμων τις κοσμοθεωρίες.
Αλλά είναι μυστήρια αυτά, κρυμμένα μυστικά, στον κύκλο των ευχών με την ευχή των αετών.
Φωτογραφία: Kostas Andreopoulos
