Ποίημα:Stamatina Vathi
26-6-2016
Ένα πράγμα που δεν θα αντέξω είναι η προδοσία, να το ξέρεις.
Θα σκίσω βουνά, θα τραντάξω νερά, θα κάψω πλαγιές, θα ανάψω ματιές.
Θα κραυγάσω δυνατά με της ψυχής τις χορδές, θα πάλλονται γεφύρια, δρόμοι και στενά, κτίρια και ολάκερα θωρηκτά.
Έχω δύναμη ψυχής, ανυπέρβλητου βάθους και πυγμής.
Θα σκίσω με τα νύχια ωκεανούς, τα βάθη της αβύσσου και ουρανούς.
Θα τρίξω δόντια δυνατά, κομήτες και αστέρια θα ταρακουνά.
Θα πέσω στα γόνατα, την ύστατη στιγμή, θα κλάψω με δάκρυα της προσμονής.
Θα ζητήσω δίκαιο για μια καρδιά που από προδοσία σπαρταρά.
Θα μιλήσω αληθινά, θα δείξω όλα μου τα χαρτιά.
Θα ζητήσω η Ψυχή μου να πιει νερό από της λήθης την πηγή.
Τα χέρια θα τα υψώσω ψηλά, τα θέλω όλα ανοιχτά τα αυτιά,
ξέρετε εσείς τι υπολογίζω εγώ,
ούτε ψέμα, ούτε υλικό αγαθό και αν έκανα ένα λάθος στης ζωης την τριβή,
είναι από παράπονο και κοροϊδία πολύ.
Παρακαλώ με πόθο ψυχής, με βάθος ακράδαντο να μην ζήσω ξανά αυτό που έχω υποστεί.
Ρομφαία δυνατή,ΣΚΛΗΡΗ και κοφτερή.
Γλώσσες να κοπούν, πέρα έως πέρα να σπαρταρούν,
μάτια άδικα να τυφλωθούν και μόνο από μετάνοια να ξαναδουν.
Δεν θέλω πάλι τρικυμία ψυχής, δεν θέλω λάβα καταστροφής.
Θέλω να είμαι απλά Αετός περήφανος και ειρηνοποιός.
Τα νύχια και το ράμφος να μην μεταχειριστώ, μόνο για να φάω και να πετώ.
Είμαι γνώστης της δυαδικότητας της ψυχής, αφήστε με ήρεμο και μην προκαλείται την ύπαρξη της άλλης μορφής.
Ξέρω το μαύρο και το λευκό, το ψεύτικο και το αληθινό.
Ένα μόνο δεν θα καταδεχτώ, την προδοσία από άτομα που αγαπώ.
Είναι δύσκολες τότε οι επιλογές και επικίνδυνες οι ρωγμές στις ψυχές.
Ανυπέρβλητοι οι τριγμοί και ακατάπαυστοι οι στεναγμοί.
Άνοιξε τα μάτια και δες, κοίτα καθαρά όχι πονηρά και ατομιστικά.
Και θα καταλάβεις τα λόγια αυτά πριν να είναι πολύ αργά.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
