Ποίημα:Stamatina Vathi
24-6-2016
Ένα άγριο πουλί, του πολέμου η ψυχή,
ανοίγει τα σθεναρά φτερά, και βγάζει δυνατή ιαχή.
Δίπλα του σύντροφος πιστός, τον στηρίζει διαρκώς,
είναι τα μάτια της πλάτης του αυτά και άλλο ένα ζευγάρι νύχια δυνατά.
Μέσα στο μπλε το Συμπαντικό και το κόκκινο του αίματος, το καλλιτεχνικό,
φιγούρες θεών να τους κοιτούν και τα τεκταινόμενα να παρατηρούν.
Παλεύουν για δίκαιο και τιμή, με τα αστέρια είναι φίλοι καρδιακοί,
η Αφροδίτη αν και του έρωτα η θεά, τα έχει στο άρμα της κοντά.
Δώρο ακριβό του Αρη για να την φυλά.
Πλάσματα που μόνο η ψυχή κοιτά, μυστηριακά και μη γήινα αυτά.
Δεν έχουν αίμα, ούτε σάρκα αλλά έχουν πνεύμα και είναι ενέργεια γεμάτα.
Είναι πορφυροπυρινα από τη δύναμη του Ηλιου
και κυανομορφα από το βλέμμα ανθρώπου,
που αγναντεύει όλο το μπλε του ουρανού και του ωκεανού.
Αναζητώντας την αλήθεια και των λέξεων την έννοια, όπως είναι κρυμμένη ιστορικά για τα μη καθάρια ξωτικά.
Πίνακας: Fred Anderson
