Poem: Stamatina Vathi
17-6-2016
Χαμένη σε τοπία χωρίς σημασία,
σε γκρίζους τσιμεντένιους καημούς.
Κραυγάζω για θυσία χωρίς την ουσία,
με ανθρώπους σε πλήρη απουσία
από αυτό που εμείς λέμε ζωή.
Ματιά χωρίς σπιρτάδα, σε δύσκολα βράδια,
ζητώντας έναν καινούριο στόχο, έναν νέο σταθμό.
Αγάπη χωρίς σε θέλω,
να μην βγαίνει από το βαθύτερο του εμείς αλλά του εγώ.
Ζαλισμένη από το ψέμα, σαν να είναι σε αρένα,
σε καλλιστεία της σάρκας και του κορμιού.
Και Ξάφνου σε βλέπω,
λέω μήπως είναι όνειρο η μορφή σου,
βγαλμένη από την φαντασία του νου.
Βλέπω ονειρικά τοπία,
πορτοκαλόχρυσα της δύσης εκμαγε’ια,
για αποτύπωση να μην μου χαθείς.
Ανοίγω τα μάτια, σε διάπλατους τόνους,
με θράσσος και χωρίς νόμους,
με εσένα να μου δίνεις τον ρυθμό.
Σαν βάρκα με νέες ελπίδες,
με γροθιά στου αδίκου τις γκρίνιες
ξεκινάμε ταξίδι γλυκό.
Το γκρίζο αλλάζει στητά και αργά,
στης δύσης το γλυκό το χρώμα,
να γίνει παρέα για δύο, δυνατά.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
