Ποίημα :Stamatina Vathi
22-5-2016
Σαν ένα πουλί ελευθερίας ήρθες μια στιγμή στην ζωή μου.
Η ματιά σου μιλούσε με μαύρες πινελιές για λάθη και πάθη στην ζωή σου.
Ένας ταξιδευτής του ανέμου, χτυπημένος στα φτερά σου, από άσχημες συγκυρίες.
Ένα βλέμμα που μιλούσε χωρίς λόγια, που ζητούσε ένα λιμάνι αποδοχής.
Να δείξει τον εαυτό του, να πει τα ενδόμυχα μυστικά του, τους φόβους του, τις ελπίδες του, τα θέλω του.
Γνώστης των δυσκολιών της ζωής.
Περιπλανώμενος σε άγριους δρόμους, βιώνοντας την απώλεια στην ζωή.
Μυρίζοντας το αίμα του θανάτου, κλαίγοντας χωρίς δάκρυα η λαβωμένη του ψυχή.
Τόσες εικόνες μες στον νου και ο ύπνος να μην είναι φίλος.
Θέλεις να κλάψεις, να λυθείς.
Να χύσεις δάκρυα λύπης, να εκτονωθείς.
Θέλεις το χαμόγελό σου να γίνει πάλι μια λαμπερή αντανάκλαση της ζωής σου.
Να απελευθερωθείς, να ανασάνεις αληθινά, να μυρίσεις αγάπη, να γευτείς έρωτα.
Γέλα ψυχή μου.
