Ποίηση : Stamatina Vathi
Πίνακας : Σέργιος κοκκορης
3-2016
Πόσο αντίθετοι, διαφορετικοί είμαστε,
αλλά συνάμα και συμβατοί.
Είσαι η γη, τόσο σταθερός,είμαι το νερό.
Είσαι ο αέρας, τόσο δυνατός, είμαι η φωτιά!!
Νερό και φωτιά μέσα μου.
Τόσο αντιδραστική και αντισυμβατική είμαι.
Νόμιζα ότι θα με καταλάβεις.
Θέλω να σου βγάλω την τρικυμία μου,
το χειρότερο εαυτό μου, να σε κάνω να φύγεις
γιατί φοβάμαι, φοβάμαι μην σε αγαπήσω πολύ.
Θα είμαι διάφανο χαρτί στα χέρια σου
Φλόγα που όμως γίνεται παρανάλομα πυρός.
Μου έδειξες το αέρινο μέσα σου και ανησύχησα για την φωτιά μέσα μου,
γιατί κατάλαβα ότι σε εσένα θα πω όλα τα μυστικά μου
και εσύ θα καταλάβεις όλες τις αδυναμίες μου.
Χωρίς καμία ασπίδα, κανένα οχυρό να σου αντισταθώ.
Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ενιαίοι.
Μέσα στην αγκαλιά σου η καρδιά μου πάλλεται.
Δονείται σε διθυράμβους γεμάτους δύναμη και πάθος.
αγάπη και τρυφερότητα.
Πόσο μικρή και ταπεινή αλλά συνάμα δυνατή και μεγάλη,
εξαιτίας σου.
Μεγάλη γιατί εσύ μου δίνεις δύναμη ζωής,
δυναμη για να ζήσω την κάθε στιγμή στο μέγιστο.
Δυνατή γιατί ακούω πώς αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου στο άγγιγμά μου.
Θέλω να είμαι μέσα στην αγκαλιά σου, στην θέση μου, εκεί που κανονικά πρέπει να βρίσκομαι..
Αυτά τα δύο Στιβαρά χέρια θέλω να με τυλίγουν με ένταση να μου λένε, ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.
Γιατί τα χέρια μιλάνε, η αγκαλιά σου μιλάει
αφού είναι προέκταση της ψυχής σου, της καρδιάς σου.
Πόσο ευχάριστα αισθάνομαι, θεϊκά, αναζωογονητικά,
πατάω τον θάνατο.
Ήμουν χωρίς εσένα το τίποτα, αλλά μέσα στην αγκαλιά σου είμαι το όλα.
Αγάπη μου γλυκιά, σφιξε με.
Δώσε μου ελπίδα ζωής.
Αθάνατο νερό για εμενα η αγκαλιά σου!!
