Poem:Stamatina Vathi
28-9-2016
Φυσάει ο αέρας, λυσσομανά,
δυνατές ριπές του ανέμου προς της θάλασσας την μεριά.
Βροχή καταρρακτώδη να πέφτει πάνω στο παρμπρίζ,
να είναι σαν της καρδιάς μου το αίμα στην σκέψη και στα γιατί.
Ποτάμια η βροχή, ποτάμια και οι σκέψεις.
Η Πόλη θολή από το νερό το πολύ.
Η σκέψη σαν πόλη να μην σκέφτεται καθαρά,
μόνο ο αγέρας ο δυνατός είναι η γιατρειά.
Ας άνοιγε η καρδιά να αγαπήσει ξανά.
Να την καθαρίσει η βροχή, να την ελευθερώσει του αγέρα η βουή.
Νερό δυνατό, αίμα καυτό.
Να δώσει πνοή, να δώσει πάλι ζωή.
Θάλασσα και λιμάνι μαζί.
Κύματα δυνατά να χτυπάνε τα γιατί.
Ένας πόλεμος με της φύσης τα θεριά.
Μια μάχη με του μυαλού τα ξωτικά.
Χτύποι καρδιάς, βουή του ανέμου.
Σταγόνες βροχής να ξεπλένουν το αλάτι της πληγής.
Δάκρυα και βροχή με μουσική.
Ήχοι από τους χτύπους μιας καρδιάς και την αναπνοή μιας μοναξιάς.
Ξεπλύθηκε το αλάτι.
Καθάρισε η πληγή, μαζί με τα δάκρυα από τα μάτια έφυγε η μοναξιά η καταδυναστευτική.
Θα ηρεμήσει το τοπίο
και πάλι η ζωή ξανά από την αρχή.
Πίνακας: Kaiti Panagou
