Ποίημα: Stamatina Vathi
Πόσες αμαρτίες να αντέξει ?
Δάκρυσε μάνα, δάκρυσε, τον γιο σου πάνω στης προδοσίας τον σταυρό έχεις θωρέψει.
Γλυκιά εικόνα, όλο αγάπη, μητέρα όλων, μια αγκαλιά γεμάτη.
Λευκά λουλούδια, αγνότητας σημάδι, απλότητα, στωικότητα, του ήλιου χάδι.
Η τελευταία ελπίδα, το απαλό και ύστατο προσκεφάλι.
Πόσο πόνο να γευτείς?!
Είδες όμως μια ανάσταση επί γης.
Είδες το φως, έγινες ένα με το θεϊκό,
προστρέχεις σε κάθε πόνο,
είσαι ένα υπέρτατο αγαθό.
Ένας φάρος μέσα στης κάθε ψυχής το σκοτάδι,
ένα λιμάνι, ένα καταφύγιο στον κάθε ψίθυρο,
μια γέφυρα στο κάθε δύσβατο και βαθύ ποτάμι.
Αμέτρητες φορές έχει ειπωθεί το όνομά σου,
στα γόνατα με δάκρυα έχει συρθεί για προστασία η κάθε μάνα, η κάθε ζωή ζητώντας την χάρη,
την ελπίδα μέσα στη δαιδαλώδη της,
γεμάτη εμπόδια και κακουχίες διαδρομή.
Άνεμε εσύ δροσιάς, νερό καθάριο
μέσα στην έρημο της μοναξιάς.
Φως ζωής,
δύναμη και αγάπη της κάθε πονεμένης ψυχής.
Πίνακας: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΥΡΙΤΣΗ
