Poem: Stamatina Vathi
24-9-2016
Μια φιγούρα, μια θεωρία, μια ματιά χαμένη σε μια φθινοπωρινή ιστορία.
Δύο λόγια, δυο προτάσεις, βγαλμένες από του πόνου της ψυχής τα βάθη.
Λύπη στο βλέμμα, πονεμένη ζωή, μια αγκαλιά, μια διδαχή.
Άγνωστοι δρόμοι, χαμένοι στο χθες.
Μνήμες που τσακίζουν και κάνουν βαθιές χαρακιές.
Βροχή να τις αγγίζει σαν δάκρυα του ουρανού,
μια συμμαχία με την κατατρεγμένη μορφή ενός αθώου παιδιού.
Καρδιά σαν τα φύλλα, καθάρια ματιά.
Απόγνωση στο βλέμμα, πικρή μαχαιριά.
Ψυχή λουλούδι μετά την βροχή,
διωγμένη από του ανέμου την άγρια ριπή.
Αντιμέτωπη με το πιο σκληρό πρόσωπο του κόσμου,
φύλλο στο δρόμο της φυγής.
Χωρίς πορεία, χωρίς στόχο, χωρίς λιμάνι προσφυγής.
Ένα διαμαντάκι στην άκρη του ματιού,
έτοιμο να κυλήσει στο μάγουλο ενός παιδιού.
Ένα φεγγάρι, παρέα στη γη.
Να τον αγκαλιάζει, να του δίνει ένα φιλί.
Μόνος μαζί του, να τραγουδά στην ψυχή του,
παρέα να του κάνει, από τα θεριά να τον γειάνει.
Φίλος εχέμυθος, η ζωή ένας τραγέλαφος.
Πίνακας: Odysseas Anninos
