Poem: Stamatina Vathi
19-9-2016
Πνίγηκε η γη από την κακία του ανθρώπου την πολλή.
Βρόντηξε ο Θεός, αστραπές και βροντές και ο ουρανός με πυγμή.
Δώθηκε εντολή σε έναν ενάρετο, τον Νώε τον σοφό,
Μέγα έργο να κάνει και θαυματουργό.
Ήταν εντολή, ήταν απόφαση καταιγιστική και έπρεπε άμεσα να εκτελεστεί.
Φθόνος, κακεντρέχεια, φόνος, μεγάλος πόνος.
Ψυχές στην λάσπη την αληθινή, κοροϊδία, μεγάλη καταστροφή.
Δυσωδία ψυχών,
μαύρες μες την αμαρτία και την καταστροφή όλων των μεγάλων αξιών.
Νώε εσύ είσαι πλέον υπεύθυνος για την συνέχεια του γένους της ζωής,
εσύ είσαι ο τεχνίτης και ο εκτελεστής.
Έργο τεράστιο ξεκινά και δημιουργεί.
Πλοίο τεράστιο για αυτόν και για άλλα πλάσματα και ζωντανά πάνω στη γη.
Την ξακουστή την Κιβωτό, του Νώε το δημιούργημα με αρχιτέκτονα το Θεϊκό μυαλό.
Μόνο ο Νώε, τα παιδιά και οι γυναίκες τους οι επιβάτες σε αυτό,
Μαζί με ζεύγη του κάθε είδους πλασμάτων, από φίδια μέχρι ιπτάμενα πουλιά,
έντομα και ερπετά.
Άρχισε βροχή πολλή πάνω στην γη.
Μέρες και νύχτες, χωρίς σταματημό, χωρίς ντροπή.
Χωριά, πόλεις, Πολιτείες, όλες στου ολέθρου τον κατακλυσμό,
εξαφανίζοντας γοργά κάθε άνθρωπο, κάθε ζωντανό οργανισμό.
Μόνο ο Νώε μαζί με όλα τα καλά, κατάφερνε να επιβιώσει από αυτήν την κοσμοχαλασιά.
Αφού η βροχή τελειώνει και η γη απορροφά σιγά σιγά τα καταρρακτώδη νερά, στέλνει κοράκι να δει εάν υπάρχει δυνατότητα να πατήσει πάνω στην γη.
Αλλά αυτό δεν γυρνά ξανά.
Οπότε περιμένει να δει τι στο τέλος θα γενεί.
Στέλνει στο τέλος Περιστέρι λευκό σαν της αθώας ψυχής το υλικό.
Αυτό επιστρέφει έχοντας στο ράμφος του κλαδί ελιάς,
υπάρχει άραγε πιο ενδεικτικό από αυτό!!!
Η ζωή θα συνεχιστεί, το ανθρώπινο γένος και όλη η ζωή θα παραμείνει πάνω στην γη.
Σαν αυγά του κόσμου οι ψυχές,
που μπορεί από πεταλούδες να βγάζουν μέχρι φονικές καταστροφές.
Μέσα σε υλικά και ανούσια να ψυχοραγούνε,
να ζητούν τα ανούσια και τα επούσια να αναιρούνε.
Σώματα στα θέλω της σάρκας δούλοι,
καρδιές μαχαιρωμένες από της ζωής το γενέσθαι σε υλιστικά θέλω, άβουλοι.
Χωρίς φόβο για έναν επερχόμενο ” κατακλυσμό ” αληθινό ή εικονικό.
Μια “κιβωτός” είναι το ζητούμενο σε κάθε ψυχή, σε κάθε καρδιά, σε κάθε άνθρωπο με αξίες ευνομούμενο.
Πήγασοι, γοργόνες, σκακιέρες της ζωής.
Όλα σε έναν κατακλυσμό αναπηδούν στην στιγμή.
Φιγούρες, θέλω, όνειρα και γιατί.
Συμπεριφορές με την καρδιά αλλά και την λογική.
Μια συνθήκη, μια ουσία, μια διαχρονική αξία, μια κιβωτός όλου του κόσμου, μια συνέχεια όλου του βιός του.
Μια σφραγίδα για συνέχεια, μια ελπίδα για άσπρα της ειρήνης περιστέρια.
Μια ματιά από το Θεϊκό, ότι ενδιαφέρεται και ότι είναι υπαρκτό.
Μια ζωή, μια ανάσα, μια στιγμή,μια παγκόσμια συνθήκη για μια ονειρική Ειρήνη πάνω στην Γη.
Έργο: Vassilis Michailidis
