Poem: Stamatina Vathi
14-9-2016
Φτερουγίζω σαν θαλασσοπούλι,
σε ένα του ανέμου γλυκό τραγούδι.
Οι ριπές του με μπερδεύουν,
με τινάζουν, με χαϊδεύουν.
Κάπως έτσι και η ματιά του.
Της καταιγίδας η κορμοστασιά του.
Βασιλικό, δυόσμο και θαλασσινό αεράκι,
της σάρκας του το αεράκι.
Φτερά ανάσες του ανέμου,
χέρια δυνατά να με παιδεύουν.
Στόμα του ήλιου ηλιαχτίδα,
κόκκινη παπαρούνα στου κάμπου την δροσοσταλίδα.
Σηκώνω το βλέμμα,
ψηλά το κεφάλι.
Του κάνω ένα νεύμα,
φιλί στου αγέρα την σκυτάλη.
Ένα σώμα φωτιάς,
να θεριεύει περισσότερο με την δική του θωριά.
Ένας ήλιος φευγάτος στης δύσης την στράτα,
φεγγάρι ολόγιομο στης θάλασσας την τράτα.
Αγκαλιά του ονείρου,
κορμιά και φεγγάρι.
Αστέρια καντήλια,
η αγκαλιά του για μαξιλάρι.
Μέσα στης νύχτας της μυρωδιές,
καρδιές, ψυχές σε ανταλλαγές.
Μέσα στην απόλυτη την ησυχία,
μια νεράιδα και ένα παλικάρι η πεμπτουσία.
Μόλις το ρόδινο στην άκρη φανεί,
το παλικάρι θαλασσοπούλι θα γενεί.
Μια ηλιαχτίδα θα κεντήσει τα κορμιά τους
και η νεράιδα θα γίνει αγέρι να τον συντροφεύει στα φιλιά του.
Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης
