Poem: Stamatina Vathi
8-9-2016
Ένα τραγούδι από λιβάδια του ονείρου,
ένα δάκρυ καυτό από πληγή του απείρου.
Σταγόνα από αίμα της αγάπης,
να πέφτει σιγά, μελωδικά,στο χώμα όλης της πλάσης.
Το χώμα να το απορροφάει διψασμένο,
στα έγκατα της γης να το τραβάει απεγνωσμένο.
Να γίνεται ένα με την λάβα,
να αποκτάει οντότητα, να γίνεται μια ψυχή από καύτρα.
Να εκτινάσσεται από το ηφαίστειο πέρα έως πέρα,
με ένα πείσμα άγριο, μια τρομερή φοβέρα.
Να χρωματίζει με κόκκινο όλη την φύση,
να γίνεται ένα με το νερό για να ποτίσει.
Μόνο δυο μάτια στης γης το χώμα,
με την ψυχή φίλοι μέσα στου χρόνου τον αιώνα,
που τον γνωρίζει από την αρχή του κόσμου,
μπορεί να τον δαμάσει, να γίνει η σύντροφός του.
Είναι στης ζωής τα γραμμένα,
με αίμα και δάκρυ καμωμένα,
όταν την δει θα σταματήσει και η επανάσταση θα αρχίσει.
Μια επανάσταση καρδιάς,
με άρωμα από την αιωνιότητα μιας ματιάς.
Μέσα σε πέπλα του ουρανού,
με ουράνια τόξα ενός Θεού,
φωτιά, νερό, χώμα και αγάπη σε δύο σώματα,
στου ήλιου και του φεγγαριού το κρεβάτι.
Λάβα στα χρόνια της προσμονής,
νερό στα λόγια της υπομονής,
αίμα για συμβόλαιο μιας ζωής,
μέχρι στα πέρατα και το τέλος όλης της γης.
Δύο ψυχές πέρα έως πέρα διαφορετικές,
αλλά από μνήμη και ουσία υπαρκτές,μέσα στης μοίρας το γραμμένο,
να μην μπορεί η μία χωρίς την άλλη, είναι δεδομένο.
Είναι από τα μυστήρια από την απαρχή της γης,
από τα συμβόλαια με κόκκινο νερό μιας πληγής,
με αίμα, νερό και φωτιά υπογεγραμμένο
και με τον αέρα διασκορπισμένο.
Φωτογραφία: Sotos Con
