Poem : Stamatina Vathi
Γεράκι…
2-6-2019
Νομίζεις ότι τα σίδερα θα με αιχμαλωτίσουν?!
Γίνομαι ένα με τον ουρανό,
φτερά που κόβουν τον αγέρα στο λεπτό.
Μάτια που θερίζουν, δρεπάνια, το κάθε της γης εκατοστό.
Κάθομαι μόνο επειδή το θέλω εγώ,
επειδή σε αγαπώ.
Πετάω ψηλά, γίνομαι ένα με τον ήλιο,
τα φτερά μου χρυσά,
από το φως των ηλιαχτίδων.
Ψυχή ελεύθερη, καρδιά αληθινή,
μόνο εάν με σεβαστείς θα έρθω κοντά σου στην στιγμή.
Σεβασμός ξέρεις τι θα πει??!!!
Άρχοντας και ηγέτης του ουρανού,
ράμφος που σκίζει τον άνεμο,
νύχια σκληρά, ψυχή κεραυνού.
Πρόσεχε πως σε κοιτώ,
σε ζυγίζω σαν άνθρωπο,
την καρδιά σου εξερευνώ.
Να πληγωθώ??!!
Από την συμπεριφορά.
Είμαστε ίσοι, της φύσης όντα και αρπακτικά.
Αλλά εγώ κυνηγώ για να ζήσω,
την ισορροπία στον κόσμο να αφήσω,
να τιμήσω.
Εσύ???
Εσύ??!!!
Σέβομαι τη γη…
Μου δίνει φαγητό, μου δίνει ζωή.
Σέβομαι τον πατέρα ουρανό.
Με αφήνει ελεύθερα τα φτερά μου να ανοίγω,
να πετώ.
Με βλέπεις πως σε κοιτώ??!!
Εσύ??!! Εσύ??!!
Σέβομαι το νερό…
Σταγόνα που χύνεται, που πίνω και εγώ…
Σέβομαι το δέντρο που κάθομαι και αγναντεύω από ψηλά.
Μου δίνει χώρο να ξαποστάσω, να αφουγκραστώ, τους ήχους να ακούσω, να αράξω.
Εσύ??!!
Μόνο εγώ εάν θέλω στο χέρι σου θα καθήσω.
Νομίζεις ότι είσαι ο αφέντης??!!
Εγώ σε κανέναν δεν θα λογοδοτήσω.
Ούτε οι χρυσές αλυσίδες με κρατάνε,
πρέπει να σε θαυμάσω, να σε σεβαστώ,
την καρδιά σου να αγαπήσω.
Η συμπεριφορά σου και η ματιά μου κριτής της σχέσης μας θα είναι.
Αγέρας και βροχή…
Νερό και αστραπή…
Φωτιά φλόγα στην ματιά,
δρεπάνια που κόβουν από ψηλά.
Σε βλέπω, την ψυχή σου ορίζω,
φτάνω μέχρι τα βάθη της,
τα μύρια ένστικτα και μυστικά της μαθαίνω και χρήζω.
Εάν την αγαπήσω, με ορίζεις σε ορίζω.
Φωτογραφία : Panagiotis Nikolakakos
